u psów; • w leczeniu infestacji świerzbowcem usznym u kotów. Lek Bravecto zawiera substancję czynną fluralaner. Jak stosować lek Bravecto? Lek Bravecto jest dostępny w postaci roztworu do nakrapiania w pipecie, przeznaczonego do stosowania u psów i kotów, oraz w postaci tabletek do żucia dla psów. Dostępne są różne moce Czynnikami wywołującymi nużycę u psów o słabej odporności są Demodex folliculorum i Demodex brevis, stali „mieszkańcy” skóry kota, które nie wyrządzają krzywdy i dyskomfortu zwierzęciu. Otodektoza (świerzb ucha) - czynnik sprawczy Otodectes cynotis. Pasożytuje tylko w przewodach słuchowych i ginie na ludzkiej skórze. W każdym z tych wypadków musicie udać się do weterynarza. Ten najprawdopodobniej sprawdzi co w uszach piszczy i zapisze maść do smarowania. Cały proces nie jest trudny, ale niezauważone i nieleczone uszy u kota mogą niestety przekształcić się w ciężką chorobę, dlatego lepiej iść do weterynarza wcześniej niż za późno. 2. Re: Świerzbowce u psa !? Świerzb w psim uchu raczej nie jest groźny dla człowieka. Piszę raczej, bo w biologii niczego nie mozna być pewnym. Aczkolwiek, świerzb w uchu jest bardzo częstą chorobą, u szczeniaków chyba najczęstszą zaraz za pchłami - a mimo to nigdy jeszcze nie spotkałam się aby przeniósł się o Świerzb u kota – podstawowe informacje. Świerzb u kota, zwany również zewnętrznym świerzbem usznym, to choroba skóry wywołana przez pasożyty z rodzaju roztoczy. Najczęstszymi gatunkami roztoczy odpowiedzialnymi za zakażenie są Notoedres cati oraz Sarcoptes scabiei var. hominis. Pasożyty te atakują skórę kota, powodując silne manfaat salep pi kang shuang untuk wajah. Choć świerzb kojarzy się nam raczej z chorobą skóry, to jednak jeden z jego gatunków upodobał sobie wyłącznie kanały słuchowe, jako miejsce bytowania. Nie spotkamy go w innych okolicach ciała zwierzęcia. Nie ma znaczenia, czy są to uszy kocie, czy psie – może przenosić się pomiędzy różnymi gatunkami zwierząt i robi to z dużą łatwością. 1. Czym jest świerzbowiec? 2. Jakie świerzbowce spotkamy u kotów? 3. Kiedy może dojść do zarażenia świerzbowcem usznym u kota? 4. Jak rozpoznać zarażenie świerzbowcem usznym? 5. Czy są możliwe powikłania? 6. Świerzb uszny u kota – leczenie 7. Czy kocie uszy można czyścić? 8. Świerzbowiec uszny – co z innymi zwierzętami? 9. O czym jeszcze należy pamiętać? Czym jest świerzbowiec? Świerzbowce to drobne pajęczaki, które odżywiają się złuszczonym naskórkiem i wysiękiem powstałym w reakcji zapalnej. Drążą tunele, rozmnażają się i przeobrażają, a to wszystko na jednym żywicielu. Jakie świerzbowce spotkamy u kotów? Koty mogą cierpieć z powodu inwazji świerzbowca skórnego lub usznego. Ten pierwszy – Notoedres cati – upodobał sobie skórę kotów i raczej nie spotkamy go u innych gatunków zwierząt. Zarażenia pomiędzy kotami są dosyć łatwe, jednak przeniesienie inwazji na psy, czy ludzi, należy do rzadkości i zwykle jest związane z obniżeniem odporności. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja ze świerzbowcem usznym (Otodectes cynotis). Gatunek ten żyje i rozwija się wyłącznie na terenie kanałów słuchowych. Świerzbowiec uszny może zaatakować nie tylko koty, ale również psy lub np. fretki. My sami natomiast, możemy czuć się bezpieczni, gdyż nie atakuje on ludzi. Kiedy może dojść do zarażenia świerzbowcem usznym u kota? Narażone są przede wszystkim koty mające kontakt z innymi, chorymi osobnikami. Zwykle ma to miejsce w dużych grupach zwierząt. W takich sytuacjach bliski kontakt, a czasem jedynie korzystanie ze wspólnych legowisk, są wystarczającymi czynnikami, by doszło do zarażenia. Właśnie dlatego świerzb uszny u kotów wolno bytujących jest tak powszechną chorobą. Najłatwiej pasożyt przenosi się wśród kociąt. Niewykluczone są jednak zachorowania również w innych grupach wiekowych, także wśród zadbanych kotów wychodzących z domu jedynie na przechadzki. Nie zawsze znamy ścieżki naszych pupili – czasem przypadkowy kontakt z osobnikiem zarażonym lub miejscem jego odpoczynku wystarczy, by doszło do przeniesienia pasożyta. Jak rozpoznać zarażenie świerzbowcem usznym? Chore na świerzbowiec uszny koty przede wszystkim intensywnie drapią się po uszach. Nie jest to jednak jedyny objaw. Koty pokazują, że odczuwają dyskomfort na terenie głowy, przez jej częste otrzepywanie, nietypowe układanie uszu, czy ocieranie się nimi o różne przedmioty. Po dłuższym czasie trwania inwazji można zauważyć mniejsze lub większe rany na głowie wokół uszu. Są to skaleczenia wywołane ciągłym i uporczywym drapaniem. W miejscach tych bardzo często dochodzi też do przerzedzenia sierści, a czasem wręcz wyłysień. Zaglądając do kanału słuchowego, uwagę zwróci przede wszystkim obecność ciemnej wydzieliny. Czasem uda się na niej zaobserwować niewielkie, białe kropki. Nie jest to jednak łatwe zadanie, dlatego w każdym przypadku świądu uszu u kota, lub obecności w nich nietypowej wydzieliny, należy zwrócić się do lekarza weterynarii. W gabinecie lekarz dokładnie zbada zwierzę, zwracając uwagę na szczegóły, dzięki którym będzie mógł postawić pewne rozpoznanie. Czasami wskazówką może okazać się obecność odruchu uszno-stopowego. Polega on na natychmiastowej chęci drapania ucha, nawet po jego niewielkim podrażnieniu. Ostateczną diagnozę, przynosi jednak wykonanie preparatu i jego ocena mikroskopowa. Dopiero pod mikroskopem lekarz zauważy świerzbowce, a czasem dodatkowo ich jaja. Wiele z nich nawet na szkiełku mikroskopowym wciąż bardzo sprawnie się porusza. Czy są możliwe powikłania? Świerzb uszu u kota, może być przyczyną rozwinięcia się dodatkowych zakażeń. Ciągłe drapanie, powstawanie ran, a także uszkadzanie naskórka przez pasożyty, otwiera bramę wejścia dla innych drobnoustrojów. Z tego też powodu w niektórych przypadkach, poza zdiagnozowaniem samej obecności pasożytów, lekarz zwraca też uwagę na procesy zapalne kanałów słuchowych. Ich obecność stwarza konieczność leczenia kilku problemów jednocześnie, by w pełni przywrócić zwierzakowi komfort. Nierzadko mamy też do czynienia z bolesnymi skaleczeniami skóry okolicy uszu. To również miejsca, które mogą ulec wtórnej infekcji bakteryjnej lub grzybiczej i należy zająć się nimi w procesie leczenia. Świerzb uszny u kota – leczenie Dysponujemy wieloma lekami, które skutecznie radzą sobie z pasożytem. Decyzja o rodzaju użytego preparatu jest uzależniona między innymi od tego, na jakie zabiegi kot sobie w ogóle pozwoli. Wbrew pozorom, nie każdy kot zgodzi się na codzienną aplikację maści do uszu. Nie każdy też da się w regularnych odstępach czasu wprowadzić do transportera dla kota, by pojechać do gabinetu weterynaryjnego w celu kontynuacji terapii. Znaczenie przy wyborze leku ma również fakt istnienia lub nie, dodatkowych infekcji kanałów słuchowych. Lekarz po rozmowie z opiekunem kota, wybiera najkorzystniejszy sposób terapii. Może to być np. preparat typu spot on, który należy rozprowadzić na skórze w okolicy karku kota, lub lek w postaci maści stosowany bezpośrednio do kanałów słuchowych. Wszelkim ranom i wyłysieniom w okolicy uszu, które powstały przez ciągłe drapanie tej okolicy, bez wątpienia bardzo pomoże brak ich dalszego drażnienia. Mimo wszystko jednak lekarz w razie potrzeby wyda stosowane preparaty, by móc utrzymać tę okolicę w czystości i wspomóc skórę w regeneracji. Leki przeciwpasożytnicze działają dosyć szybko, stąd kot, po niedługim czasie powinien przestać się drapać. Nie można jednak zapominać, że te kilka dni nie oznacza końca terapii. Wiele z preparatów oddziałuje na dorosłe postaci świerzbowca, jednak nie uszkadza jaj. Z tego też powodu, należy w określonym przez lekarza momencie powtórzyć terapię, by mieć pewność, że wszystkie formy rozwojowe pasożyta uległy zniszczeniu. Czy kocie uszy można czyścić? Bardzo często ilość zalegającej w kanałach słuchowych kotów wydzieliny, przyprawia o zawrót głowy. Aż się prosi, by ją stamtąd usunąć. Oczywiście należy to robić, ale w określony sposób. W żadnym wypadku nie można wyciągać jej przy pomocy patyczków higienicznych. Takie działanie mogłoby spowodować wepchnięcie części wydzieliny jeszcze głębiej, a to utrudniłoby jej późniejszą ewakuację. Pocieranie patyczkiem, może również doprowadzić do podrażnienia i otarć delikatnej skóry małżowiny usznej i kanałów słuchowych. Do prawidłowego czyszczenia kanałów słuchowych, służą specjalne płyny. Dzięki nim woskowina i wszelkie wydzieliny z łatwością odrywają się od ścian kanału słuchowego i są przez zwierzę „wytrzepywane”. Wiele z płynów zawiera składniki, które dodatkowo regulują pH kanału słuchowego, dezynfekują go, nawilżają lub ułatwiają przenikanie antybiotyków i walkę z drobnoustrojami. Ważny jest nie tylko rodzaj preparatu, ale również ilość jaką podajemy do ucha, sposób, w jaki to robimy i oczywiście częstotliwość. Lekarz weterynarii zawsze dobiera płyn do konkretnych potrzeb zwierzęcia, jak również instruuje jak prawidłowo przeprowadzić czyszczenie kocich uszu w domu. Świerzbowiec uszny – co z innymi zwierzętami? Kiedy lekarz stwierdzi świerzb w uszach kota, który miał kontakt z innymi zwierzętami, powinniśmy również i je poddać badaniu. Jeśli nie jest to możliwe, warto zabezpieczyć zwierzęta np. preparatami typu spot on, by mieć pewność, że świerzbowiec nie będzie się w tej grupie przenosił z osobnika na osobnika. O czym jeszcze należy pamiętać? Koty wychodzące z domu na spacery lubią przemierzać codziennie te same drogi. Jeśli kontaktują się z innymi zwierzętami, to zwykle jest to kontakt w miarę regularny. Pamiętajmy, że jeżeli nasz pupil przyniósł świerzbowca z jednego ze spacerów, to nie zawsze jesteśmy w stanie dotrzeć do źródła problemu. Wystarczy, że jeden kot z grupy nie został wyleczony i inwazja może się rozprzestrzeniać na nowo. Z tego powodu, warto pamiętać o regularnym zabezpieczaniu zwierząt wychodzących, by nie musiały borykać się z nawracającą obecnością pasożyta. Choć inwazja świerzbowca usznego dotyczy tylko kanałów słuchowych, to jednak potrafi znacznie uprzykrzyć kotu życie. Zwierzak odczuwa ciągły świąd, a z czasem dołącza się ból wywołany skaleczeniami skóry w okolicy uszu. Chory kot może łatwo przenieść pasożyta na inne zwierzęta. Otaczając opieką kota, szczególnie wolno bytującego, warto upewnić się, czy jego uszy są zdrowe. Tak niewielki szczegół może znacznie poprawić jego zdrowie i komfort. Świerzb u kota to choroba przenoszona przez roztocza. Uporczywy świąd, strupy, łuszczenie się skóry i wydzielina z uszu to pierwsze objawy choroby. spis treści 1. Rodzaje świerzbu u kota 2. Świerzb drążący u kota 3. Objawy i leczenie świerzbu 4. Świerzb uszny u kota 5. Jak leczyć koci świerzb? rozwiń 1. Rodzaje świerzbu u kota Świerzb u kota to choroba skórna wywołana pałeczkami bakterii bytujących na ciele nosiciela. Samice pasożytów składają w sierści jaja, drążąc w skórze tunele. Zobacz film: "Kot z "ludzką twarzą"" To właśnie od sposobu zakażenia bierze się nazwa pierwszego rodzaju świerzbu u kota – świerzb drążący. Innym rodzajem jest świerzb uszny, zwany otodektozą. W tej chorobie pasożyty nie wpijają się w skórę, a jedynie rozwijają się na jej powierzchni w kanale słuchowym. Świerzb u kota jest chorobą typowo zwierzęcą, jednak osoby o niskiej odporności mogą zarazić się od pupili. 2. Świerzb drążący u kota Świerzb drążący wywołują pasożyty o nazwie Notoedres cati. Do zakażenia roztoczami dochodzi w sposób bezpośredni, czyli poprzez kontakt zwierzęcia z innym kotem u którego zdiagnozowano świerzb. Świerzb szybko rozprzestrzenia się w skupiskach zwierząt żyjących na ulicy czy w schroniskach. Choroba rzadko jest przenoszona przez pielęgnację, w tym szczotkowanie. 3. Objawy i leczenie świerzbu Pierwszymi objawami świerzbu u kota jest miejscowe łysienie i zaczerwienienia skóry. Zmiany wkrótce przeradzają w żółte, łuszczące się strupy. Świerzb u kota rozwija się głównie w okolicach uszu, głowy i szyi. Zmianom towarzyszy uporczywy świąd. Leczenie świerzbu u kota opiera się na wygoleniu miejsc zmienionych chorobowo i stosowaniu specjalnych szamponów (w tym antybakteryjnych i przeciwgrzybiczych) przy wsparciu antybiotykoterapii. 4. Świerzb uszny u kota Świerzb uszny rozwija się na powierzchni skóry i jest stosunkowo łatwy do zdiagnozowania i leczenia, ponieważ pasożyty nie wdrążają się w głąb ciała. Wywołany przez Otodectes cynotis, roztocza żywiące się obumarłym naskórkiem. Do zarażenia świerzbem usznym u kota dochodzi wyłącznie poprzez kontakt z innym chorym zwierzęciem. Choroba atakuje głównie młode koty w okresie wzrostu. 5. Jak leczyć koci świerzb? Chory kot potrząsa głową i drapie się w okolicy uszu. Świerzb u kota charakteryzuje się też bezwonną, brunatną wydzieliną w postaci strupków. Koty chore na świerzb zaczynają tracić słuch, a także miewają objawy neurologiczne. Drapanie i powstawanie strupów na małżowinie i szyi dobitnie świadczy o świerzbie u kota. Leczenie świerzbu usznego u kota opiera się na starannej pielęgnacji i higienie kanału usznego. Stosuje się też domiejscowe preparaty przeciwko roztoczom w postaci kropli i maści. Zobacz też Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Świerzb to choroba, która może dotknąć człowieka, ale także wiele rodzajów zwierząt. Jest ona zagrożeniem również dla kota. Jednak czym tak naprawdę jest świerzb i co go wywołuje? Przede wszystkim jak leczyć to nieprzyjemne schorzenie u kota? Czym jest świerzb u kota? Świerzb to choroba pasożytnicza. Oznacza to, że jest schorzeniem wywołanym przez żywe stworzenie pasożytujące na ciele kota. Czym zatem jest świerzb? Jest to mikroskopijnych rozmiarów pajęczak. W przypadku kotów, świerzby mogą atakować dwa obszary ciała. Czasami świerzb pasożytuje na skórze, drążąc w niej kanaliki i rozmnażając się. Natomiast częstszym schorzeniem u kotów jest świerzb uszny. Jak nietrudno się domyślić, w tym przypadku pasożyt pojawia się w uchu żywiciela. Diagnoza problemu Ażeby możliwe było leczenie, najpierw niezbędna jest diagnoza. Jak rozpoznać świerzb u kota? Dla doświadczonego lekarza weterynarii nie jest to nic trudnego. W celu wykonania badania pobiera on kawałek naskórka, w przypadku podejrzenia zaatakowania skóry, lub wymaz z ucha w przypadku podejrzenia świerzbu usznego. Następnie wykonuje badanie przy użyciu mikroskopu w poszukiwaniu pasożytów. Skuteczne leczenie świerzbu u kota W przypadku wykrycia świerzbu u kota lekarz weterynarii zarządza odpowiednie leczenie. Metody lecznicze po części są uzależnione od zaawansowania choroby. Podobnie jest zresztą z czasem wyleczenia, który jest krótszy w przypadku mniejszej ilości pasożytów. Niemniej jednak etapy leczenia zwykle przebiegają dosyć podobnie. Pierwszym etapem jest dokładne wyczyszczenie obszaru, w którym zalęgły się pasożyty. Jeżeli jest to skóra, wykonuje się jej mycie, natomiast jeśli pasożyty osiadły w uszach, należy wypłukać uszy kota. Następnie przychodzi czas na preparaty przeciwpasożytnicze dla kota. Występują one w różnych formach. Mogą być aplikowane w postaci kropel. Preparaty mogą występować w formie sprayu, ale też w formie maści. Do tego wykorzystuje się również przeciwpasożytnicze preparaty dla kota typu on-spot. Przeważnie terapia trwa kilka tygodni. W najmniej zaawansowanym stadium pasożyt może zostać zwalczony nawet w 2 tygodnie. Czasami jednak leczenie świerzbu u kota trwa nawet półtora miesiąca. Mowa o przypadkach, których leczenie zaczęto w zaawansowanym stadium. Konsekwencją zaatakowania przez świerzb mogą być zakażenia bakteryjne oraz stany zapalne. W takim przypadku konieczne jest wsparcie leczenia antybiotykami lub lekami przeciwzapalnymi. O tym, jakie środki zastosować oraz jak długo należy to robić każdorazowo powinien decydować lekarz weterynarii. Świerzbowiec to niewielki pajęczak z rzędu roztoczy, który bytuje na skórze i powoduje mnóstwo nieprzyjemnych objawów. Wiele zwierząt ma „swoje własne” świerzbowce. Psy atakowane są przez dwa ich rodzaje. Na atak pasożyta najbardziej narażone są młode psy, jednak zachorować może każdy zwierzak, niezależnie od wieku. Leczenie warto rozpocząć jak najszybciej, ponieważ choroba jest dla zwierzęcia wyjątkowo uciążliwa. Na szczęście jest ono obecnie wyjątkowo skuteczne. Świerzb u psa – co warto o nim wiedzieć? Świerzb to choroba skóry inaczej zwana sarkoptozą. U psów występuje w dwóch odmianach. W zależności od tego, z jakim pasożytem mamy do czynienia pojawia się: świerzb drążący (sarciptes scabei var. canis)świerzb uszny (otodectes cyntois). Świerzbowiec drążący u psa Świerzb drążący bytuje w wierzchniej warstwie naskórka, w której drąży niewidoczne dla oka korytarze. Samice odżywiają się wysiękiem z tkanek, a w wydrążonych tunelach składają jaja. Wykluwają się z nich larwy, które już po około trzech tygodniach osiągają dorosłe stadium. Świerzbowiec drążący to ogromny problem w środowisku psów bezdomnych. Za jego rozprzestrzenianie się odpowiadają lisy, u których choroba znacznie wzmaga śmiertelność. Zwierzęta zarażają się od siebie poprzez bezpośredni kontakt z zarażonym osobnikiem. Niestety, pasożyt jest w stanie przeżyć poza organizmem żywiciela nawet kilka tygodni. W związku z tym zwierzęta mogą zarazić się także poprzez kontakt z przedmiotami zarażonego. Może to być obroża, posłanie a nawet szczotka lub grzebień. Niestety, świerzbowiec z psa może przenieść się także na człowieka. Świerzb uszny u psa Za świerzb uszny u psa odpowiada dokładnie ten sam rodzaj pasożyta, który powoduje tę chorobę u kotów. W przeciwieństwie do świerzbowca drążącego nie wnika on w głąb skóry, a bytuje na małżowinie usznej. Psy zarażają się od siebie bezpośrednio. Na chorobę najbardziej narażone jest są zwierzęta, które są jeszcze bardzo młode, niedożywione, bezdomne lub cierpią na obniżoną odporność. Świerzbowiec u psa jest chorobą, która wywołuje bardzo nieprzyjemne dla zwierzęcia i intensywne swędzenie. Bardzo często pojawiają się także zmiany skórne, których intensywność uzależniona jest od zaawansowania choroby. To, jakie objawy da choroba, jest także powiązane z rodzajem pasożyta, jaki zaatakował twojego psa. Pierwsze symptomy choroby pojawią się po upływie od dwóch do sześciu tygodni od kontaktu z zainfekowanym zwierzęciem lub przedmiotem. Zmiany skórne lokują się najczęściej: na głowiena uszachna kończynach (w okolicach stawów łokciowych i skokowych)na brzuchuna klatce piersiowejw skrajnych przypadkach na całym obszarze ciała. Jeszcze przed pojawieniem się wyraźnych zmian skórnych chore zwierzę zaczyna odczuwać okropny świąd. Wynika on z dwóch kwestii – podrażnień powodowanych przez pasożyty oraz odpowiedzi układu immunologicznego na alergeny, które wytwarzają świerzbowce. Z czasem świąd przeradza się w piekący ból. Zwierzę drapie się, co powoduje rany i zadrapania, które z kolei są pożywką dla bakterii. Często charakterystycznym objawem świerzbu drążącego są łyse miejsca na skórze. Pojawiają się one w następstwie drapania, gryzienia i wylizywania swędzących miejsc. Bardzo częstym problemem, szczególnie u zwierząt, które odpowiednio wcześnie nie uzyskały pomocy, są infekcje bakteryjne, będące wtórną konsekwencją zakażenia drapanych ran. W przypadku świerzbu usznego jednym z pierwszych objawów jest potrząsanie głową i drapanie się psa w okolicach uszu. Ten rodzaj choroby daje jednak bardzo charakterystyczny symptom, jakim jest zapalenie ucha zewnętrznego. W okolicach małżowiny usznej pojawia się brązowa wydzielina, która nie ma zapachu. Brak leczenia i nieudzielenie pomocy może w takiej sytuacji skutkować nawet utratą słuchu przez zwierzę. Nieleczona choroba powoduje skutki uboczne, takie jak: niepokój i lękliwośćpowiększone węzły chłonneutrata odpornościzakażenia ranw skrajnych przypadkach nawet śmierć nadwrażliwość Świerzb u psa – leczenie Leczenie świerzbowca warto zacząć jak najwcześniej. Jeżeli masz podejrzenie, że twój pies mógł zarazić się pasożytem, wybierz się od razu do lekarza weterynarii. Niejednokrotnie jednak zdarza się tak, że zwierzak zaraża się całkowicie nieświadomie, od zwierzęcia spotkanego na spacerze. Wówczas od zarażenia do pierwszych objawów może minąć nawet półtora miesiąca. Świerzbowiec u psa – diagnostyka Jak zareagować, kiedy masz podejrzenia, że twój pies zachorował na świerzb? Najprostszym i najbardziej adekwatnym rozwiązaniem jest udanie się do gabinetu lekarza weterynarii. Musisz jednak wiedzieć, że diagnostyka nie zawsze jest prosta i oczywista. Aby prawidłowo rozpoznać świerzb, konieczna jest zeskrobina, którą lekarz bada pod mikroskopem. Niestety, szacuje się, że jedynie dwadzieścia procent zarażonych psów przechodzi badanie z sukcesem. Oznacza to tylko tyle, że jaja i same pasożyty widoczne są u bardzo niewielkiej liczby badanych zwierząt. Jak więc diagnozować i leczyć tę chorobę? Świerzb drążący najczęściej diagnozowany jest poprzez obserwację tego, jak pies reaguje na leki. Najbardziej skutecznym sposobem na diagnostykę jest wykonanie badania serologicznego, które pozwala na wykrycie przeciwciał przeciwko sarcoptes scabiei. Pamiętaj jednak, że tego typu badanie jest wiarygodne tylko w momencie, kiedy wykonane jest po jakimś czasie – najlepiej po miesiącu od zarażenia. Świerzbowiec uszny diagnozowany jest poprzez pobranie odpowiedniego wymazu z ucha. Świerzbowiec u psa – metody leczenia Leczenie świerzbowca jest skuteczne, bywa jednak niestety trudne i długotrwałe. Bardzo istotne jest, aby zareagować na objawy jak najszybciej, ponieważ im dłużej zwlekamy, tym trudniejsze będzie ostateczne leczenie. Podejrzenie świerzbowca zawsze skutkuje podaniem zwierzakowi leków przeciwko temu pasożytowi. Występują one w trzech formach: tabletekiniekcji podskórnych (zastrzyków)preparatów spot–on podawanych na kark zwierzęcia. Dodatkowo potrzebne są leki przeciwświądowe, które przynoszą psu ulgę i sprawiają, że przestaje on kompulsywnie się drapać. Antybiotyki zazwyczaj nie są potrzebne, chyba że doszło do zakażenia wydrapanych ran. Leczenie świerzbowca usznego polega na podawaniu leków prosto do kanału usznego. Konieczne jest także dokładne wyczyszczenie uszu z zalegającej w nich wydzieliny. W zależności od tego, jak bardzo zaawansowana jest choroba, leczenie trwa od miesiąca do sześciu tygodni. Świerzb u psa – czy można mu zapobiec? Niestety, nie istnieje żaden skuteczny sposób na całkowitą ochronę psa przed świerzbowcem. Warto przede wszystkim ograniczać kontakty zwierzęcia z zakażonymi osobnikami. Nie zawsze jest to możliwe, jednak warto uważać szczególnie w dużych skupiskach zwierząt, takich jak hotele czy domy tymczasowe. Pies może także zarazić się podczas krótkiego kontaktu z innym psem na spacerze lub z napotkanym wolno żyjącym kotem. Najlepsze, co można zrobić dla zwierzaka, to uważnie go obserwować i reagować jak najszybciej na wszystkie niepokojące objawy. Szczególnie narażone są zwierzęta przewlekle chore, bardzo młode lub te, które przyjechały do nowego domu ze złych warunków. Jeżeli zwierzak drapie się, a na jego skórze pojawiają się podejrzane zmiany, jak najszybciej udaj się do lekarza weterynarii. Opiekunowie kotów często pojawiają się w gabinetach weterynaryjnych przerażeni stanem skóry swoich podopiecznych. W ciągu zaledwie kilku godzin koty owładnięte świądem potrafią doprowadzić swoją skórę do opłakanego stanu. I nie ma większego znaczenia, jaka jest przyczyna świądu: pasożyty, alergia pokarmowa czy reakcja uboczna po podaniu leków. Koty szukające ulgi od świądu mają litości dla swojej skóry. Kompulsywnie drapiąc się potrafią zedrzeć całą warstwę sierści i pozostawić krwawiące strzępy skóry broczącej surowiczym płynem. W poniższym materiale zajmiemy się jedną z przyczyn świądu u kotów – świerzbem. Zapraszamy do lektury. Świerzbowiec – pasożytniczy pajęczak Świerzb to choroba skóry wywoływana przez obecność i aktywność niewielkiej wielkości pasożytniczego pajęczaka z rzędu roztoczy – świerzbowca. Świerzbowiec jest pasożytem kosmopolitycznym, występuje praktycznie na każdym kontynencie i w kilku odmianach. Atakuje zarówno ludzi, psy, koty i bydło. Świerzbowiec jest ektopasożytem, żeruje pod lub na powierzchni skóry swojego żywiciela, żywiąc się wyciekającym z ran płynem surowiczym, naskórkiem albo wydzieliną z kanałów słuchowych (w przypadku świerzbowca usznego). Świerzbowiec u kota – cykl rozwojowy Samice świerzbowca w postaci zdolnej do rozrodu odbywają akt kopulacji na powierzchni skóry swego żywiciela. Następnie drążą w skórze korytarze, by w ich zakamarkach złożyć jaja. Z jaj po kilku dniach wykluwają się larwy, które następnie przechodzą w kolejną formę, nimfę. Aby przekształcić się w ostateczną postać, osobnika dorosłego zdolnego do prokreacji, nimfa odbywa jeszcze jedną wylinkę. Cykl rozwojowy świerzbowca nie jest długi, trwa od dwóch do trzech tygodni, lecz duża płodność samic oraz skuteczność w zarażaniu kolejnych ofiar sprawiają, iż trudno wyeliminować inwazję pasożytniczą, jeśli już do niej dojdzie. Świerzb u kota – prawda i mity Jednym z powszechnie pokutujących mitów na temat świerzbu jest przekonanie, iż choroba ta dotyka wyłącznie zaniedbane, bezdomne i chore koty. To nieprawda. Faktem jest, że duże skupiska zwierząt, takie jak przytuliska, śmietniki, przytułki sprzyjają rozprzestrzenianiu się choroby, lecz świerzb z powodzeniem może się przenieść na doskonale traktowane i objęte czułą opieką koty domowe. Zarażenie świerzbem może nastąpić wskutek przelotnego, krótkiego kontaktu z zarażonym osobnikiem. Opiekunowie powinni wiedzieć, jak wyglądają symptomy choroby oraz znać metody profilaktyki, by mogli szybko rozpoznać i zapobiec inwazji ektopasożyta. Świerzb u kota – rodzaje choroby pasożytniczej Świerzb atakujący koty może przybrać dwie formy: świerzb drążący i uszny. Świerzbowiec drążący koci Notoedres cati to pasożyt charakteryzujący się dużą zaraźliwością. Przeniesienie na nowego gospodarza następuje już po krótkim kontakcie z chorym zwierzęciem lub z przedmiotem, którego zarażony kot używał. Pierwsze symptomy aktywności świerzbowca drążącego kociego pojawiają się pod postacią miejscowych łysych plam na skórze, zaczerwienionych miejsc na głowie kota, zwłaszcza na koniuszkach małżowin usznych. Obecność świerzbowca drążącego wywołuje u kota silny świąd. Kot nie potrafi się powstrzymać od kompulsywnego wygryzania swędzących miejsc oraz drapania, czym jednocześnie nieświadomie przyczynia się do rozprowadzania infekcji na inne części ciała. Niezwykle ważne jest, by jak najszybciej zatrzymać namnażanie pasożyta, gdyż walka z ektopasożytem bardzo osłabia układ immunologiczny kota i może doprowadzić zwierzę do zgonu. Świerzbowiec drążący koci – rozwój choroby i zagrożenia dla kota Kot zaatakowany przez świerzbowca drążącego nie potrafi pohamować się przed gwałtownym drapaniem swędzącej skóry. Wyrządza sobie jednocześnie kolejne szkody, które pogłębiają zły stan ciała zwierzęcia. W poraniony drapaniem naskórek wdają się w krótkim czasie infekcje bakteryjne, grzybiczne i wirusowe, co tylko wzmaga świąd, a spirala problemu zdaje się nie mieć końca. Zmagający się ze świerzbem drążącym kot bardzo cierpi. Poraniona skóra, nadkażenia wtórne związane z kolejnymi infekcjami mają negatywny wpływ na komfort kota. Zwierzę może przejawiać zachowania agresywne i skrajnie nerwowe. Przestaje odczuwać radość, apetyt i potrzebę zabawy. Unika swego opiekuna i traci na wadze. Jeśli opiekun nie wdroży szybko leczenia, choroba postępuje obejmując kolejne części ciała: kończyny, stawy skokowe, podbrzusze, mostek i grzbiet. Miejsca chorobowo zmienione łysieją, łuszczą się, marszczą i następuje zgrubienie naskórka. Świerzbowiec uszny Otodectes cynotis to pasożyt bytujący na zewnętrznych częściach przewodów słuchowych kota. Aktywność świerzbowca usznego, podobnie jak w przypadku świerzbowca drążącego znacznie obniża komfort życiowy kota, wywołuje bolesne i swędzące zmiany na skórze gospodarza, prowadzi do wtórnych nadkażeń i zmian w zachowaniu zwierzęcia. Świerzbowiec uszny przeważnie ogranicza pole swego działania do przewodów słuchowych kota. W nielicznych przypadkach infekcja rozprzestrzenia się na inne części ciała. Szczególnie narażone na inwazję pasożyta i wywołane nią powikłania są młode koty, osłabione chorobami oraz cierpiące na spadek odporności. Symptomy inwazji świerzbowca usznego u kota Znakiem pozwalającym rozpoznać obecność świerzbowca usznego u kota jest specyficzna wydzielina z przewodów słuchowych zwierzęcia. Najczęściej nie wydziela żadnego zapachu, jest sucha, ma barwę ciemną o woskowatej konsystencji. Jeśli jednak kot drapaniem zainfekuje sobie skórę uszu grzybami lub bakteriami, wydzielina może nabrać zapachu. Pojedyncze osobniki świerzbowca usznego są na tyle duże, że można je zobaczyć gołym okiem. Wyglądają jak małe, białe punkciki na powierzchni skóry uszu kota. Jeśli inwazja świerzbowca usznego nie przybiera pokaźnych rozmiarów, kot może nie manifestować w wyraźny sposób obecności intruza, lecz w przypadku zmasowanej inwazji sytuacja zaczyna się pogarszać. Kot zaczyna się kompulsywnie drapać w okolice głowy i uszu, ocierać o ostre krawędzie mebli lub krzaków i zachowywać w nerwowy, czasem agresywny sposób. Sposoby leczenie świerzbu u kota W przypadku zdiagnozowania u kota świerzbowca drążącego, lekarz weterynarii przeważnie zaleca przed aplikacja preparatów eliminujących ektopasożyta zmiękczenie skóry zmienionej chorobowo i usunięcie strupów. Natomiast w przypadku świerzbowca usznego zaleca się stosowanie miejscowo preparatów typu spot on o działaniu zabójczym dla pajęczaków. Proces leczenia kota ze świerzbu jest wymagający zarówno dla kota, jak i dla opiekunów. Kluczową rolę pełni tu współpraca z lekarzem weterynarii i stosowanie się do zaleceń medycznych. Przejdź do następnej strony

świerzb u kota w uszach