Niestety, szczęście pryska jak bańka mydlana, a załamana Miriam pogrąża się wdepresji i oparach alkoholu. Wszystko wskazuje, że jej życie legło w gruzach. Życie bywa jednak przewrotne, a żywioły mają w planach decydująco wpłynąć na losy trzech młodych kobiet. Nie jest ważne dla niego, że moje życie legło w gruzach. Straciłam poczucie bezpieczeństwa. Nie widzi, że to wszystko mnie dobiło. Mój syn jest bardzo chory. Mąż 23. Wszystko legło w gruzach, kiedy wyznał, że jest gejem Aleksandra Gadzińska 16.09.2022 22:46 Rodzice uczestnika „Tańca z Gwiazdami” snuli plany na jego życie. Dedykowany zwykłym ludziom, których życie legło w gruzach, został poświęcony globalnemu kryzysowi, druzgocącemu wpływowi wielkich korporacji na życie obywateli na całym świecie. Moore nie waha się użyć mocnych słów: kapitalizm to zło, a zła nie można regulować, musimy je wyeliminować i zastąpić systemem, który jest – Powiedzmy, że moje życie legło by w gruzach i zacząłbym mieć coraz bardziej brutalne fantazje. Chciałbym się zemścić na społeczeństwie, wyjść i zastrzelić wszystkich, których manfaat salep pi kang shuang untuk wajah. Życie i dom pocztowca z Chodla legły w gruzach, kiedy w wyniku wybuchu gazu zawalił się dom, a pod gruzami zginęła żona i ojciec listonosza. Cudem przeżyła 15-letnia córka, a listonosz wyciągnięty spod gruzów jest w stanie ciężkim. Wybuch gazu pochłonął cały dobytek rodziny. Zniszczeniu uległ dom z całym wyposażeniem. To co z niego pozostało nie nadawało się do naprawy i zostało wyburzone na polecenie służb budowlanych. Rodzina straciła dom, ale również wszystko to co znajdowało się w jego wnętrzu: wyposażenie, sprzęt elektroniczny, ubrania. W obliczu tragedii Poczta Polska po tym, kiedy dowiedziała się o zdarzeniu uruchomiła pomoc dla rodziny listonosza. Wypłacona została zapomoga ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. – Powrót do normalnego życia będzie niezwykle trudny dla naszego kolegi, dlatego tak ważne jest nasze wsparcie, aby wiedział, że nie jest sam w obliczu nieszczęścia jakie go dotknęło. Już teraz wiemy, że może liczyć na pomoc wielu ludzi dobrej woli. Każdy może pomóc, liczy się każda złotówka, bo odbudować trzeba dom, ale także pomóc naszemu koledze w powrocie do zdrowia. Dziękuję za ofiarność wszystkim, którzy już dołączyli się do zbiórki pieniędzy. Fundacja „Pocztowy Dar” nie pozostawi pocztowca w potrzebie, to ważne, aby w tych trudnych czasach otworzyć swoje serca – podkreśla Justyna Siwek, rzecznik prasowy Poczty Polskiej. Fundacja „Pocztowy Dar” otworzyła specjalne subkonto – 36 1320 1104 3014 4239 2000 0005 – z którego pieniądze zostaną przeznaczone wyłącznie na pomoc dla poszkodowanego listonosza. Rodzina uruchomiła także zbiórkę na w serwisie Link do zbiórki znajdziecie tutaj. Witam. Zdecydowałam się na ten list, ponieważ muszę w końcu komuś się wyżalić. Zbierałam się do tego już od roku, ale "w 4 oczy" porozmawiać z kimś nie mam odwagi, poza tym nie mam takiej osoby, której mogłabym się zwierzyć. Wiem, nudny i oklepany temat, ale ja naprawdę muszę. To może zacznę od początku, od momentu kiedy moje życie zaczęło runąć. Kiedy miałam 11 moja mama nagle zmarła, co się okazało od dawna chorowała, ale nikomu się nie przyznała. Moje życie legło w gruzach - list czytelniczki Mój tato całkowicie się załamał, ratował się na początku alkoholem, jednak kiedy to nie okazało się skuteczne na 7 długich lat uciekł za granicę, zostawiając mnie i mojego (wtedy) 4 letniego brata samych pod opieką cioci. Mijały dni, tygodnie, lata aż w końcu postanowiliśmy z bratem sprowadzić ojca do nas lub namówić go żeby zabrał nas do siebie. Wrócił, jednak bardzo szybko tego żałowałam, ponieważ nie dość, że wciąż nadużywał alkoholu to próbował wykorzystywać mnie seksualnie, a mojego braciszka stale bił - wszystko zdawało się idealnym powodem, aby dostać porządne lanie (nawet zbyt głośne oddychanie czy też mruganie). Zobacz więcej: Gdy nie masz sił oddychać. Depresja - choroba duszy czy ciała? W liceum poznałam fantastycznego chłopaka (a przynajmniej tak mi się zdawało), był miły, troskliwy, opiekuńczy i bardzo związany ze swoją rodziną. Byłam w Nim tak ślepo zakochana, że nie zauważałam (lub nie chciałam zauważyć) jakim jest naprawdę, a wielu ludzi ostrzegało mnie przed nim, mój ojciec. Po 4 latach sielanki wdarła się do Naszego związku rutyna, oddalaliśmy się coraz bardziej od siebie, stawaliśmy się sobie obcy, każde z nas mało osobne życie. Nie było NAS był On i ja. Jednak rok później nasze życie (a na pewno moje) stanęło do góry nogami - ciąża. Pierwszy nasz dylemat - co dalej? On chciał aborcji, ja nie dopuszczałam tej myśli do siebie. Widziałam tylko dwa rozwiązania: urodzę i wychowamy maleństwo razem, jakoś sobie poradzimy, urodzę i sama wychowam maleństwo. Na szczęście postanowił zostać z nami (choć teraz przeklinam ten dzień), całe długie 9 miesięcy jego rodzina użalała nad Nim, że on niegotowy, nie da rady, a moja wizja "szczęśliwej rodziny" coraz bardziej oddalała się. Zobacz więcej: Czy nasze dzieci są po prostu... wredne? Dzień po dacie planowanego porodu trafiłam do szpitala ponieważ nie czułam ruchów dziecka. Spędziłam tam kolejne 2 tygodnie, a mój już wtedy narzeczony, wykorzystywał czas gdy mnie nie było - imprezując na całego ze znajomymi nie przejmując się w najmniejszym stopniu tym co się ze mną dzieje. Przez mój cały pobyt w szpitalu odwiedził mnie 5 razy i za każdym razem gorzko płakałam. W końcu po 3 próbach wywołania porodu - ruszyło! fot. Moje szczęście nie miało granic jak miałam już regularne, mocne skurcze, dzięki KTG słyszałam serduszko maleństwa i nic się dla mnie już nie liczyło, tylko to abym w końcu mogła przytulić mój malusieńki skarb. Jednak po 13 godzinach pomimo skurczy (już bez kroplówki od dłuższego czasu) brak rozwarcia, tylko 3 cm. Koszmar powrócił, zaczęłam się denerwować, załamywać, poddawać. Lekarze postanowili zakończyć to cesarskim cięciem. Zgodziłam się od razu, zgodziłabym się na wszystko, żebym tylko w końcu miała maluszka ze sobą - przy sobie. Tak więc o godzinie 19:45 poprzez cc przyszła na świat moja śliczna córeczka. 4 dni później wróciliśmy do domu i było dobrze, za dobrze. On stwarzał pozory przeszczęśliwego, zakochanego po uszy ojca i narzeczonego. Dbał o Nas, kochał. Miałam wszystko czego tak bardzo od dawna pragnęłam, upragnioną szczęśliwą rodzinę, wzięliśmy ślub kościelny, tego samego dnia też ochrzciliśmy córeczkę. Lecz moje szczęście nie może zbyt długo trwać. Kiedy córka miała coś ok. 6 miesięcy mój ukochany mąż stracił pracę (nie ma jej do dziś a minęło już półtora roku) i zostało nam tylko mój zasiłek macierzyński. Musieliśmy zamieszkać z jego rodzicami. To był kolejny błąd. Teściu nawet mnie wspierał, pomagał mi, opiekował się wnusią abym mogła zjeść śniadanie lub posprzątać mieszkanie, ale teściowa była koszmarna, wręcz nie do zniesienia. Zawsze byłam nieidealna, nieperfekcyjna i wszystko co najgorsze Córka tylko zakwiliła a ona już stała za moimi plecami jak jakiś kat i stale pytała co ja robię temu dziecku, że płacze. Wszystko co bym nie zrobiła było złe, wręcz karygodne, a ja tak bardzo chciałam jej pokazać że potrafię dobrze się zająć dzieckiem, że mogę być że umiem być dobrą mamą. Na próżno. Jej zdaniem kompletnie nie nadawałam się na gospodynię, żonę a tym bardziej matkę! Pewnego dnia nie wytrzymałam i wyraziłam swoje zdanie na głos (długo nie mogłam uwierzyć że to zrobiłam) i się zaczęło "pranie brudów" na forum publicznym. Efekt był taki że spakowałam siebie i córkę i wyniosłam się do ojca. Ku mojemu zdziwieniu mąż poszedł za nami. Brat odstąpił swój pokój dla naszej trójki a sam zamieszkał z ojcem w tym samym pokoju. I znów było dobrze, czułam że pomimo wszystkiego jestem w odpowiednim miejscu, czułam się bezpiecznie. Zaczęłam dochodzić do siebie, po ok. 2 miesiacach od przeprowadzki znów się zaczęło. Serio? Czy to jakiś żart? Niestety to była rzeczywistość szara i okrutna. Mąż zaczął się wymykać z domu na całe dnie, niejednokrotnie nie wracał na noc, a jak już był w domu to tylko ciałem bo duchem był daleko od nas. Zaczął coraz częściej kłamać, oskarżać mnie o dziwne rzeczy, zaczął ukrywać telefon i oprócz tego cały czas "wisiał na telefonie", kłótnie zaczęły się coraz częściej, aż doszło do tego że dzień bez kłótni dniem straconym. Na początku kłóciliśmy się o pieniądze, których coraz bardziej nam brakowało, później było tylko gorzej. fot. Aż mój mąż, mój ukochany dla którego odcięłam się od świata, poświęciłam mu wszystko, oskarżył mnie o głodzenie dziecka i przemoc wobec niej. Wtedy coś we mnie pękło. Ne, to nie było coś, TO BYŁ CAŁY MÓJ ŚWIAT! Coś we mnie umarło, załamałam się i każdego dnia pogrążałam się w tym coraz bardziej. Czułam odrazę do męża, do seksu musiałam się zmuszać a nawet traktowałam to jak mój cholerny małżeński obowiązek. Każdego dnia mąż sprawia że coraz bardziej go nienawidzę, ba! Siebie również i to bardziej niż jego. Stanęłam w czarnym punkcie, spadłam na samo dno. Nienawidzę siebie pod każdym aspektem (wyglądu, bycia taką nieidealną, nieperfekcyjną, żoną, najgorszą matką na świecie, bycia aspołeczną). Czuję się niepotrzebna córeczce, mężowi oraz wszystkim którzy są wokół mnie. Mam wrażenie że im tylko zawadzam, jestem zbędnym balastem którego trzeba się pozbyć. I dobija mnie to, że mój "mały wielki skarb", największa miłość na świecie do cioci (siostry męża) mówi częściej MAMO niż do mnie, że na jej widok aż piszczy z radości i nie odstępuje jej wtedy na krok. W takich sytuacjach moje serce rozpada się na drobniusieńkie kawałeczki. Zobacz więcej: Dlaczego związek wystarczająco dobry jest lepszy od idealnego? Dlaczego go nie zostawię i nie zawalczę o swoje i dziecka szczęście? Ze strachu. Boję się że odbierze mi dziecko, moją córeczkę. Nie przeżyłabym tego. Boję się że zostanę sama, sama zdana na siebie, tak samo jak wtedy, gdy zmarła moja mama. Wiem, śmieszny paradoks, boję się zostać sama, pomimo że i tak jestem sama. Nic nie czuję, żadnych uczuć, coraz częściej przeklinam dzień w którym dowiedziałam się o ciąży, w którym poznałam mojego męża i powierzyłam mu swoje zaufanie, miłość. Nie chce mi się wstawać do dziecka, zajmować się nią - przecież ona bardziej kocha ciocię skoro mówi do niej mamo. Nie chce mi się jeść, żyć i dłużej udawać że jest dobrze, że daję radę, że jestem szczęśliwa. Moje życie to zbiór porażek, jedna goni następną, a największą jestem ja sama. Nie wiem gdzie popełniłam błąd, czy to przez to że moja mentorka, najwspanialsza mama jaką mogłabym sobie wymarzyć, moja mamusia odeszła kiedy wchodziłam w wiek dojrzewania i nie mogła pomóc mi pójść inną ścieżką, lepszą? Pomimo, że już jej nie ma ze mną 15 lat, to wciąż kocham ją najmocniej na świecie i z roku na rok brakuje mi jej coraz bardziej, a szczególnie teraz kiedy przydało by mi się jej dobre słowo, rada, pomoc, obecność, teraz kiedy moje życie legło w gruzach, stało się potężną porażką, drwiną losu, nic nie znaczy... fot. Adobe Stock, shurkin_son Wymknęłam się do kuchni i stanęłam przy oknie. Spoglądając na ulicę, zamyśliłam się. Boże… Co dalej? Jak ja sobie teraz poradzę? Coś się skończyło w moim życiu i to nie była miła myśl. Moje pełne obaw rozważania przerwała przyjaciółka, która zajrzała do kuchni. – Halinko, może dołożymy sałatki? Mówiłaś, że jest w lodówce, tak? – zaproponowała. – Tak, tak, weź… druga półka… – odparłam nieuważnie. – Stało się coś? – zainteresowała się czujna jak zawsze Stasia. – Niby co? – Wzruszyłam ramionami. – Weź sałatkę, a ja pokroję jeszcze pomidory. No idź do gości. Stasia wzniosła oczy ku niebu, ale posłusznie wzięła salaterkę i poszła do pokoju. A ja, zamiast zabrać się za krojenie, znowu gapiłam się w okno. Wczesny wieczór, więc czemu ulice świecą pustkami? Gdzie się wszyscy podziali? Nie było na czym oka zawiesić. Ani, co gorsza, o co myśli zaczepić, więc wciąż wracały do tego samego. Co się stało? Niby nic… Poza tym, że moje dotychczasowe życie właśnie się skończyło. Opóźniałam przejście na emeryturę, ile mogłam, bo nie wyobrażałam sobie życia bez pracy. Bez tej rutyny codziennego wstawania, dojeżdżania do biura, wysłuchiwania tyrad kierowniczki. Co innego Stasia, która od dwóch lat była na emeryturze i wielce sobie chwaliła ten stan. Twierdziła, że dopiero na emce – jej autorskie określenie – rozkwitła, zaczęła korzystać z uroków życia i przestała się martwić o to, na co nie miała żadnego wpływu. Zazdrościłam jej tej radości. Dla mnie przejście na emeryturę wiązało się z lękiem i niepewnością. Co dalej? Czy jeszcze cokolwiek mnie czeka, czy już tylko wypatrywanie ostatecznego końca wszystkiego? A może bałam się przyszłości, bo byłam sama? To znaczy, owszem, miałam córkę, zięcia, wnuki, jednak oni mieszkali na drugim końcu miasta. Telefonicznie rozmawialiśmy prawie codziennie, ale odwiedzaliśmy się rzadko. Ja pracowałam, a córka zajmowała się bliźniakami i miała na głowie cały dom, bo zięć biznesmen często był nieobecny. Swojego męża pogoniłam kilkanaście lat temu. Taki niby był troskliwy, uczynny, miły, aż odkryłam, że nie tylko dla mnie taki był. Pomagając rudej sąsiadce z czwartego piętra w remoncie, tak się przyłożył do roboty, że zmajstrowali dzieciaka... Może bym wybaczyła jeden romans, ale w trakcie awantury wyszło na jaw, że dzielnie „pomagał” także innym paniom. Ruda w końcu też go zostawiła, uznawszy, że poza alimentami nie chce mieć nic wspólnego z takim ogierem-pomagierem. Rozstaliśmy się. Odchorowałam to ciężko, ale potem wzięłam się w garść – była Elizka, miałam dla kogo żyć, o kogo się troszczyć. Nawet gdy córka wyszła za mąż i wyprowadziła się na drugi koniec miasta, nie czułam się zbędna, stara, odstawiona na boczny tor. Funkcjonowałam jak dobrze zaprogramowany robot. Praca, zakupy, dom. Praca, zakupy, dom. I tak przez lata. A teraz nagle wszystko się skończyło. Czułam się, jakby mi ktoś prąd odłączył albo zmienił program na jałowy bieg. – Wypatrujesz księcia na białym koniu? – Stasia weszła do kuchni. – Czy czekasz na kogoś, kto pokroi pomidorki? – Podeszła i objęła mnie w pasie. – No, Halinka, co jest? Takie fajne przyjęcie ci wyszło. Jedzonko pycha. Anka nie może się nachwalić sałatek! A ty zamiast posiedzieć z nami, chowasz się w kuchni. – Nie chowam się, tylko… Nieważne. Już się biorę za te pomidory. Wyswobodziłam się z jej objęć. Nie pora na użalanie się nad sobą; wolałam to robić bez świadków. Otworzyłam lodówkę, wyjęłam co trzeba, i wzięłam się za krojenie pomidorów oraz cebuli. Wciąż z uczepioną do moich pleców Stasią. – Płaczesz od cebuli czy od serca? – Nachyliła się i zajrzała mi prosto w oczy. – Zresztą rycz. Płacz to zdrowie, podobnie jak śmiech, bo i jedno, i drugie uwalnia nasze emocje. – A ty uwolnij mnie z łaski swojej – prychnęłam, energiczniej ruszając ramieniem – i idź zapytaj, czy ktoś z gości ma ochotę na herbatę, kawę, sok czy co tam. Poszła i wróciła z całą listą zamówień. – Trzeba było zrobić imprezę w jakiejś knajpce – skwitowała. – Tak jak ja. Nic się nie narobiłam, a wybawiłam się za wszystkie czasy, no ale ty, jak każda Zosia Samosia... – Dobra, dobra – przerwałam jej. – Następnym razem tak zrobię. – Nie będzie następnego razu, moja droga. Na emeryturę przechodzi się tylko raz. – Szkoda, że w ogóle był ten pierwszy... – mruknęłam ponuro. Stasia aż się żachnęła. – Co ty gadasz? Chciałabyś tyrać do śmierci? Wreszcie dotrwałaś do zasłużonego odpoczynku, kiedy człowiek już nic nie musi, za to może robić, co chce! Łatwo jej mówić. Może Stasia miała tony pomysłów na to, co robić, ale ja czułam się jak ryba wyciągnięta z wartkiej rzeki i wrzucona do leniwego stawu. Kiedyś skupiałam się na pracy, domu i opiece nad córką. Gdy Elizka podrosła, i miałam więcej czasu dla siebie, jakoś nie przyszło mi do głowy, żeby zająć się czymś innym niż praca i dom. Odkąd córka się wyprowadziła i zostałam sama, najwięcej czasu spędzałam w pracy. Pierwsza rwałam się do nadgodzin, a gdy musiałam wybrać urlop, prawie w depresję wpadłam. Nie wiedziałam, co mam robić na tych przydługich wymuszonych wakacjach. Skończyło się na tym, że siedziałam w chacie i oglądałam seriale, z niecierpliwością odliczając dni do powrotu do pracy. A teraz... teraz ten urlop będzie trwał wiecznie! To znaczy do czasu, aż umrę z nudów i frustracji. – To może lepiej od razu kamień do szyi… – powiedziałam na głos, czym postawiłam Stasię na baczność. – Jaki kamień? Jaka szyja? O czym ty myślisz, kobieto? – Odsunęła się i chyba w ramach kary za smętne myśli rzuciła we mnie kawałkiem pomidora. – Oszalałaś? – Odskoczyłam. Stasia zachichotała jak smarkula i… kolejny plaster pomidora poleciał w moją stronę. Ledwo zdążyłam się uchylić. – Prosisz się o lanie – wycedziłam, łapiąc za ścierkę. Udało jej się mnie rozruszać i resztę przyjęcia spędziłam, bawiąc się z gośćmi, a nie gapiąc smętnie w kuchenne okno. Ale potem splin wrócił. Od imprezy minęło kilkanaście dni, a ja nadal nie umiałam sobie znaleźć miejsca. Wciąż budziłam się wcześnie, choć nie musiałam. Potem w wyrobionym przez lata nawyku biegłam do łazienki i… dopiero tam, patrząc w lustro, przypominałam sobie, że już nigdzie nie muszę się spieszyć. Snułam się więc bez celu po mieszkaniu, obecnie wysprzątanym na błysk. Zdążyłam zajrzeć w każdy kąt i w każdą szparę, w kafelkach można się było przeglądać... No ale ile można sprzątać? Z nudów włączałam telewizor i oglądałam to, co się akurat trafiło. Byle dotrwać do wieczora i rozmowy z córką. Tylko dzięki naszym pogawędkom, słuchaniu, co nowego u nich słychać, miałam ochotę budzić się następnego dnia rano. Nie zwierzałam się Elizce ze swoich nastrojów i tego, że nie mam pojęcia, co robić z wolnym czasem na tej zdecydowanie przereklamowanej emeryturze. Nie chciałam niepotrzebnie martwić córki i angażować w moje sprawy. I tak miała dość roboty. Stasia nie odzywała się od dnia imprezy. Ciekawe, gdzie ją wywiało… No tak, przecież następnego ranka miała jechać do Krakowa – przypomniało mi się – na całe trzy tygodnie. Że też jej się chce, że też znajduje czas na te swoje wolontariaty, wycieczki, tańce, fesjbukowanie i nie wiedzieć co jeszcze, jakby doba miała więcej niż 24 h. Ja nie miałam czasu na bzdety. Praca, dom, zakupy, praca, dom, zakupy, gdzie tu wcisnąć… I nagle nawykowa myśl się urwała jak ucięta nożem Pojawiła się inna – odkrywcza i ambarasująca zarazem. Jaka praca? Jesteś na emeryturze, a mieszkanie tak wypucowałaś, że zdałoby wszelkie testy czystości, na czele z testem białej rękawiczki. Praca, dom, praca, dom… Nawyk w myśleniu sugerował, że od lat stosowałam tę wymówkę. Powoli zaczynało do mnie docierać, że jeśli teraz, na emeryturze, nie mam co robić, to wyłącznie moja wina – bo nigdy nie próbowałam robić nic innego. Stasia od zawsze próbowała wielu rzeczy. A przecież życie jej nie oszczędzało. Młodo została wdową, ale nie załamała się, nie pogrążyła w żałobie ani też nie szukała na siłę nowej miłości. Zdecydowała się żyć sama, co nie znaczy, że była samotna. Angażowała się w pomoc dzieciom i bezdomnym. Pomagała w jednej z fundacji, opiekowała się maluchami w szpitalu. O rozrywkach też nie zapominała, tak jak o uśmiechu na twarzy. A ja co? A ja nic. Tylko praca, dom, praca, dom… Jałowiałam, gorzkniałam, dziadziałam... Przez kilka kolejnych dni zastanawiałam się nad swoją sytuacją. Niewiele wymyśliłam. Poza tym, że mogłabym zostać babcią na pełny etat. Co prawda, jeszcze będąc w ciąży, Elizka ambitnie powtarzała, że jest dorosła, odpowiedzialna, świadomie zdecydowała się na macierzyństwo, rezygnując z kariery zawodowej, więc nie zamierza się wyręczać w opiece nad dziećmi i prowadzeniu domu pracującymi babciami, mającymi przecież własne życie. Rozumiałam i nie chciałam się narzucać ze swoją pomocą, ale... w końcu zdecydowałam się zadzwonić do córki. – Elizko, nie potrzebujesz przypadkiem pomocy przy chłopcach? – spytałam niepewnie. – Wiem, co mówiłaś, ale mam dzisiaj wolny dzień, może zabrałabym ich na spacer albo coś? – Zapomnij, co kiedyś mówiłam! Duma dumą, a życie życiem. Z nieba mi spadałaś, mamo! – Radosna ulga w głosie córki świadczyła o tym, że wstrzeliłam się ze swoją propozycją idealnie. – Będę za godzinkę. Ty już ich szykuj. Kacper i Marcel, energiczne czterolatki, zafundowali mi pełne wrażeń i śmiechu popołudnie. Przypomniały mi czasy, kiedy Elizka była mała i zabierałam ją do piaskownicy. Lepiłyśmy babki, kopałyśmy dziury w poszukiwaniu mokrego piasku, z którego dałoby się zbudować zamek. Wtedy żałowałam, że mam tak mało czasu dla córeczki. Teraz nic mnie nie goniło i zaszalałam z wnukami na placu zabaw. Zaczęliśmy od huśtawek, potem były drabinki i zjeżdżalnia, wreszcie zaanektowaliśmy wspólnie piaskownicę z zamiarem postawienia zamku. Początkowo czułam się trochę dziwnie, bo inni rodzice siedzieli na ławkach i przyglądali nam się ciekawie. Szybko jednak zapomniałam o obserwatorach, pochłonięta zabawą. Nie wiedzieć kiedy dołączyli do nas inni budowniczy: Franio z dziadkiem i Julka z tatą. – Może na wierzchołek baszty damy flagę z liści? – zaproponował starszy pan. – To będzie zamek leśnej wróżki? – spytałam. – Smoka, jeszcze trzeba smoka! – wyrwał się Marcel. – Tak, tak! – Franio zaklaskał w rączki. – Ale ja nie umiem zrobić smoka – przyznałam ze smutkiem. – Zrobimy, zrobimy – zapewnił jowialnie tata Julki. Wspólnymi siłami postawiliśmy zamek z fosą, basztami udekorowanymi liśćmi, a wrót pilnowały dwa smoki. Z dumą przyglądałam się naszemu dziełu. – Aż żal, że pewnie zaraz ktoś go zburzy – westchnęłam. – Najwyżej jutro wybudujemy nowy – odparł z uśmiechem dziadek Frania. – Babciu, a jutro też tu przyjdziemy? – zapytał z nadzieją Kacper. – Zaraz po przedszkolu? – Jeśli tylko mama pozwoli. – Pogłaskałam wnuka po głowie. – A jeśli mama nie pozwoli i babcia będzie miała wolny czas, to może da się zaprosić na kawę? – usłyszałam zaskakującą propozycję. Dziadek Frania stał tuż obok, trzymał wnuka za rękę i patrzył na mnie wyczekująco. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy i najzwyczajniej w świecie mnie zatkało. – Babciu, idziemy? – Marcel pociągnął mnie za rękę. – Już, już... – mruknęłam zamyślona, wciąż rozważając pierwszą od nie pamiętnych czasów propozycję… no tak, randki! Ostatecznie dałam panu Józefowi numer swojej komórki, mówiąc, że się zdzwonimy i coś ustalimy. Potem odprowadziłam wnuki i wróciłam do siebie. Już w domu wciąż nie mogłam uwierzyć w to, jak jedno popołudnie odmieniło moje życie. A raczej otworzyło mi oczy. Więcej takich atrakcji, a zatęsknię za nudą, myślałam zmęczona, ale zadowolona. Stasia wpadła do mnie wieczorem – Ale to był wspaniały wyjazd! – obwieściła gromko od progu. – A ty co masz takie rumieńce? – zainteresowała się.– Chora jesteś? – Może się zakochałam… – rzuciłam żartem, nim pomyślałam, no i się wkopałam. Stasia wyciągnęła ze mnie pełne zeznanie o tym, jak panikowałam na myśl o emeryturze, jak zdesperowana zadzwoniłam do córki i o popołudniu spędzonym na placu zabaw. – O, jeszcze mam piasek we włosach! – Zaśmiałam się. – Jak za dawnych lat! – Może jutro uroczy pan Józef pomoże ci go wyjąć... Przyjaciółka puściła do mnie oko, a ja zamiast ją zbesztać za niestosowne uwagi, zachichotałam rozbawiona. – Już się nie mogę doczekać. – No czy ja ci nie mówiłam? – triumfowała Stasia. – Życie na emce nabiera nowego smaku! Tylko daj mu szansę. A potem się przygotuj, bo będzie się dziaałooo! Coś w tym jest, pomyślałam. Naprawdę coś w tym jest... Czytaj także:„Kochałam mojego męża, nie był złym człowiekiem. Tylko te inne kobiety w jego życiu…”„Uświadomiłam mężowi, że uroda kobiety kosztuje, i to sporo. Na kolację dla gości była herbata i sucharki”„Liczyła się dla mnie tylko kariera, do celu szłam po trupach. Gdy śmierć zajrzała mi w oczy, obok mnie nie było nikogo” Rozwód. W Polsce zjawisko bardzo powszechne, gdzie rozpada się co trzecie małżeństwo. Jest to bardzo ważny i trudny moment w życiu osoby, która go doświadcza. Praktycznie każdy element Twojego dotychczasowego prywatnego świata ulegnie zmianie. Od teraz będziesz się uczyć wszystkiego od nowa. Staniesz przed nowymi decyzjami, które zmienią bezpowrotnie Twoje ówczesne życie. Nic na to już nie poradzisz. Należy zmierzyć się z daną sytuacją i zacząć działać, ku Twojej lepszej przyszłości! Pozew o rozwód należy złożyć w Sądzie Okręgowym. Przeważnie będzie to sąd, w którego okręgu mieliście swoje ostatnie miejsce zamieszkania. Takie pismo koniecznie trzeba przygotować w dwóch egzemplarzach (jeden dla sądu a drugi dla Twojego (jeszcze) obecnego małżonka). Po przygotowaniu trzeba zostawić je w biurze podawczym właściwego sądu albo po prostu wysłać tradycyjnie pocztą. Istotną sprawą jest to, że za taki pozew należy zapłacić opłatę sądową w wysokości 600 zł. Miej też na uwadze, że mogą wystąpić przeróżne dodatkowy opłaty, np. opłata za opinie biegłego. Jeżeli nie stać Cie najzwyczajniej na świecie na poniesienie takiej opłaty, to nie martw się. Sąd może Cię zwolnić w całości lub części z tych opłat. Jedyne co trzeba będzie udowodnić na specjalnym sądowym formularzu (powszechnie dostępnym) to będzie to, że np. nie posiada się pracy, ma się niskie dochody, wysokie koszty utrzymania. To, że nie masz odpowiednich środków pieniężnych nie oznacza, że nie masz prawa do sądu! Dokumentami niezbędnymi, które należy dołączyć do pozwu są: skrócony odpis aktu małżeństwa, akty urodzenia dzieci (w przypadku, gdy macie wspólne dzieci). Oprócz tego powinno się dodać wszelkie inne dowody niezbędne do uzyskania pozytywnego wyniku sprawy, takiej jak: zeznania świadków, nagrania audio bądź video, wydruki rozmów, opłaty rachunków domowych czy kosztów utrzymania dziecka, zaświadczenia lekarskie o stanie zdrowia. Każdy z nas chciałby mieć tę (zdecydowanie niełatwą) sytuację jak najszybciej za sobą. Jednak nie mamy na to większego wpływu. Na ogół pierwsza rozprawa wyznaczana jest w terminie około trzech miesięcy od dnia złożenia pozwu. W przypadku wezwania przez sąd do uzupełniania braków formalnych (np. coś się zapomni dołączyć) pozwu należy doliczyć jeszcze niezbędny czas na ich wszystko zależy już wyłącznie od Ciebie. Czy chcesz dokonać zmian, które pozytywnie wpłyną na Twoje życie, czy chcesz dalej trwać w tym małżeństwie bez przyszłości. Moje spotkanie z mykologią zaczęło się w totalnie nieoczywistym momencie. Byłem po poważnej operacji, nie mogłem chodzić i przez kilka pierwszych miesięcy trzeba było się mną opiekować. Życie legło w gruzach. Trzeba było zaczynać wszystko od nowa. W końcu wstałem z łóżka i przynajmniej fizycznie byłem w stanie pójść dalej i ustanowić swój nowy świat. Jednak sprawność fizyczna jest jedynie podstawą do tego by coś zrobić. Za wszystkim musi stać jeszcze chęć do działania, odrobina pewności siebie i pozytywnego podejścia do życia. Ja czułem jedynie mrok. Od zawsze mam niechęć do leków antydepresyjnych. Wiedziałem że gdzieś tam musi być inne rozwiązanie. Zacząłem szukać alternatywnych, naturalnych metod, żeby pomóc sobie stanąć na nogi z mindsetem, który towarzyszył mi przez wcześniejsze lata. A może lepszym? Nie, wcale tak nie myślałem. Poszukiwania naturalnych leków zaprowadziły mnie do świata grzybów. Eksperymentowałem z różnymi ekstraktami z soplówki jeżowatej i kordycepsu. Wtedy odpaliłem pierwsze pokłady energii. Ciągle pojawiały się nowe pomysły, chęci do działania. Moja terapia ruszyła do przodu. Jednak z czasem jej postępowania zrozumiałem że źródła mojego niepowodzenia są dużo głębiej. Szklana szyba, którą ciągle w życiu spotykałem występowała przez całe moje życie. Po prostu nie byłem w stanie wspiąć się powyżej pewnego poziomu. Moją metą był zawsze moment, tuż przed chwilą satysfakcji zwanej sukcesem. Mam naturę człowieka, który uwielbia drążyć. Różne fascynacje pochłaniają mnie bez reszty. Gdy poczułem że grzyby są tym właściwym nurtem poszedłem dalej. Przecież jeszcze tyle było do zrobienia. Tyle do wygrzebania. Wtedy natknąłem się na postać Paula Stametsa i mnóstwo fascynujących faktów na temat grzybów. Kolonizacja mojej osoby rozpoczęła się na dobre. Powoli nasze mieszkanie zmieniało się w skład ze słoikami z grzybnią. Musiałem mieć ich bardzo dużo, bo kompletnie nic mi nie wychodziło. Z czasem odnotowałem pierwsze sukcesy. Moja terapia już nie szła do przodu, ona galopowała. A reszta jest historią.

moje życie legło w gruzach