Na podstawie swojego doświadczenia i wykształcenia Anna Pyszkowska oferuje usługi takie jak: psychoterapia indywidualna, Konsultacja psychologiczna, ADOS-2 - diagnoza autyzmu u dzieci, młodzieży i dorosłych, diagnoza ADHD dla dorosłych. Dr Anna Pyszkowska - bardzo dobry psycholog, psychoterapeuta z miasta Gliwice. Postępowanie w leczeniu zaburzeń . Leczenie zaburzeń zachowania będzie się różnić w zależności od wieku osoby i jej objawów. Zaburzenia zachowania mogą czasami prowadzić do depresji, choroby afektywnej dwubiegunowej lub innych problemów związanych ze zdrowiem psychicznym i zachowaniem w późniejszym życiu, dlatego wczesna ocena i leczenie ma kluczowe znaczenie dla dzieci. Materiały na temat ADHD na wszystkie pytania; Dlaczego to ma znaczenie. Jak w przypadku wielu tematów, wiedza to potęga. Im więcej wiesz o swojej chorobie i rodzaju ADHD, tym bardziej czujesz się na siłach. To z kolei oznacza, że można uzyskać odpowiednie leczenie dla swoich objawów, tak aby były one dobrze zarządzane. Test na Spectrum Autyzmu u dorosłych online- bezpłatnie. Oto przykładowy test psychologiczny składający się z 20 pytań, które mogą pomóc w badaniu spectrum autyzmu u dorosłych. Test ten został stworzony przez grupę psychologów jedynie w celu informacyjnym. Pamiętaj, że ten test nie stanowi oficjalnej diagnozy i nie zastępuje ADHD bardzo często jest mylone z wieloma zaburzeniami, dlatego nasz zespół ekspertów stawia na rzetelną diagnostykę. Oprócz specjalistycznego testu DIVA 5.0. wspomagamy nasze metody nowoczesnym badaniem MOXO, które dodatkowo upewnia nas w postawieniu właściwej diagnozy. Ponadto wiemy, że podejście do skutecznego leczenia ADHD musi manfaat salep pi kang shuang untuk wajah. Nie ma jednego określonego testu na ADHD. Diagnoza zespołu nadpobudliwości psychoruchowej opiera się głównie na obserwacji dziecka oraz odwołuje się do doświadczenia diagnosty. Nie można wykonać też badań laboratoryjnych, które potwierdziłyby rozpoznanie ADHD. W Internecie można jednak znaleźć testy pomocnicze, które zawierają szereg pytań o obecność podstawowych objawów nadpobudliwości psychoruchowej. Nie są to testy o mocy diagnostycznej ani wystandaryzowane psychometrycznie, jednak mogą być wykorzystane jako jeden z elementów procesu diagnostycznego. spis treści 1. Etapy rozpoznawania ADHD 2. Pytania w testach na ADHD 1. Etapy rozpoznawania ADHD Diagnoza ADHD to proces długotrwały i trudny. Na pewno nie można postawić diagnozy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej na podstawie wykonania przez dziecko jednego testu psychologicznego. Zobacz film: "ADHD" Sytuację diagnostyczną dodatkowo komplikuje fakt, że dziecko podczas kontaktu z lekarzem czy psychologiem może nie przejawiać cech ani zachowań charakterystycznych dla ADHD. Jak wygląda proces diagnozowania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytami uwagi? Wywiad z rodzicami/ opiekunami dziecka – pytania dotyczą przebiegu ciąży, porodu, rozwoju malucha, kontaktów z rówieśnikami, problemów szkolnych, sposobów spędzania wolnego czasu itp. Zebranie informacji od nauczyciela/ wychowawcy dziecka – nauczyciel powinien znać dziecko przynajmniej pół roku. Jeżeli nie można bezpośrednio skontaktować się z wychowawcą w szkole, można poprosić o wypełnienie odpowiednich arkuszy obserwacyjnych albo sporządzenie pisemnej opinii na temat dziecka. Obserwacja zachowań dziecka podczas badań – diagnosta musi być czujny na objawy ADHD i musi pamiętać, że symptomy nadpobudliwości mogą się zmieniać w zależności od otoczenia malucha. Najbardziej manifestują się w sytuacjach wymagających od małego pacjenta ciągłego skupiania uwagi, np. podczas wykonywania absorbujących zadań umysłowych. Rozmowa z dzieckiem – wywiad diagnostyczny przeprowadza się zarówno w obecności rodziców, jak i bez opiekunów. Pytania mogą dotyczyć relacji z kolegami, problemów w szkole, emocji i uczuć dziecka. Wykorzystanie metod obiektywnych – wzmożoną aktywność ruchową można pośrednio ocenić na podstawie zachowań szkraba albo zmierzyć specjalnym elektronicznym urządzeniem do pomiaru ruchów dłoni czy częstotliwości i szybkości ruchów gałek ocznych. Poziom koncentracji uwagi da się ocenić na podstawie wyniku komputerowego testu uwagi ciągłej. Testy psychologiczne – można wykorzystać kwestionariusze i skale ocen, które zawierają szereg pytań przeznaczonych dla rodziców i nauczycieli, którzy wypowiadają się o zachowaniu malucha. Również samo dziecko wykonuje wiele testów i zadań psychologicznych, np. w celu oceny jego poziomu rozwoju umysłowego, zdolności rozwiązywania problemów, koncentracji uwagi, spostrzegawczości, zdolności reakcji, mowy czynnej czy motoryki dużej i małej. Badania lekarskie – wykonuje się je, aby wykluczyć zaburzenia neurologiczne, np. dziecko poddawane jest badaniu pediatrycznemu, ocenie słuchu i ostrości wzroku. Oczywiście, nie wszystkie powyższe metody diagnozy muszą być wykorzystane, by prawidłowo postawić rozpoznanie ADHD. Wszystkie etapy procesu diagnostycznego wzajemnie się uzupełniają. Im więcej źródeł informacji, tym łatwiejsza diagnoza, ale doświadczony lekarz na pewno poradzi sobie z rozpoznaniem już na podstawie wykorzystania kilku sposobów diagnozy, jak wywiad z rodzicami, rozmowa z dzieckiem i obserwacja jego zachowań. 2. Pytania w testach na ADHD Internet oferuje wiele testów do oceny prawdopodobieństwa wystąpienia ADHD. Są testy dla dzieci i dla dorosłych, jednak należy pamiętać, że nie mają one mocy diagnostycznej. Stanowią tylko metodę pomocniczą w rozpoznawaniu choroby. Zazwyczaj dotyczą konkretnych objawów ADHD, jak kłopoty z koncentracją uwagi, nadpobudliwość psychoruchowa czy ogólna nerwowość. Niektóre z pytań zawartych w kwestionariuszach do oceny ryzyka zachorowania na ADHD, to: Czy przerywasz i przeszkadzasz w pracy kolegom z klasy? Czy trudno ci się skupić na zadaniach przez dłuższy czas? Czy zapominasz o codziennych obowiązkach? Czy często gubisz przybory szkolne? Czy podczas zajęć lekcyjnych wiercisz się na krześle, bo trudno ci usiedzieć w miejscu? Czy dziecko wyrywa się do odpowiedzi, nie wysłuchawszy pytania do końca? Czy dziecko potrafi czekać cierpliwie na swoją kolej? Czy dziecko bez przerwy biega i trudno za nim nadążyć? Czy dziecko jest roztargnione? Czy dziecko popełnia dużo błędów podczas odrabiania prac domowych z powodu swojej nieuwagi? Czy często bębnisz palcami, stukasz stopami i chodzisz z miejsca na miejsce? Czy jesteś impulsywny? Czy łatwo się rozpraszasz? Czy często zmieniałeś pracę? Czy często miewasz zmienne nastroje? Czy często podejmujesz kilka zadań naraz, żadnego nie kończąc? Oczywiście, to tylko próbka niektórych pytań. Istnieją różne testy psychologiczne, ułatwiające diagnozę ADHD. Nie mogą one jednak stanowić jedynych narzędzi wykorzystywanych do rozpoznawania choroby. Są metodami pomocniczymi, ale nie obligatoryjnymi ani nie przesądzającymi o rozpoznaniu. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Kamila Drozd Psycholog społeczny, autorka wielu publikacji dotyczących rozwoju osobistego oraz warsztatów z doradztwa zawodowego i komunikacji międzypłciowej. ADHD, czyli Attention-Deficit Hyperactivity Disorder, (po polsku: zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zespół zaburzeń, występujących zarówno u dzieci jak i dorosłych, powodujący wiele trudności w codziennym funkcjonowaniu. Wbrew powszechnemu przekonaniu ADHD to nie tylko rozbieganie i nadpobudliwość ruchowa. Nieprawdą również jest to, że zaburzenie to nie dotyczy dorosłych. Po moim ostatnim, długim tekście, w którym opisałem swoją historię i diagnozę, dostałem dużo wiadomości od osób, które rozpoznały symptomy u siebie. Chciałbym napisać więcej o tym czym jest ADHD, a także o samej diagnozie – jak ona wygląda krok po kroku. Załączę też wstępny test na ADHD. ADHD nie jest zerojedynkowe! Często się spóźniasz? Masz problemy z organizacją czasu? Czujesz, że nie kontrolujesz swoich emocji? Masz problemy, żeby usiedzieć w miejscu? Masz milion pomysłów na minutę? Często nie kończysz tego co zaczynasz? To typowe symptomy ADHD. Choć niekoniecznie oznaczają one, że zostanie zdiagnozowany u ciebie ten zespół. To z prostego powodu – ADHD nie jest jak ciąża w której się jest, lub nie. Nie można być trochę w ciąży. Tak samo jak nie można mieć trochę wirusa. Ma się go, lub się nie ma. A w przypadku tego zaburzenia to po pierwsze zespół różnych cech, po drugie mogą mieć one różne nasilenie. Lepszym przykładem są wady wzroku – mogą one występować w różnym nasileniu. Osoba, która ma wadę wzroku -0,25 może spokojnie funkcjonować w codziennym życiu, nawet bez okularów. Osoba, która ma wadę -10, czy -15 będzie miała znacznie większe trudności. Może jeszcze lepszym przykładem jest waga, czy wzrost. Utrzymujące się w średnim zakresie nie stanowią problemów. Jednak poważna niedowaga, czy nadwaga są zazwyczaj dużym problemem. Polub mój fanpage o ADHD! Aby stwierdzić ADHD: Wspomniane problemy muszą mieć duże nasilenie, rzędu 8 do 10 w skali 1-10 Musi występować odpowiednia ich ilość Problemy występowały w dzieciństwie* Muszą powodować problemy, a nawet cierpienie osoby je posiadającej. (* Nie zawsze można to łatwo stwierdzić – problemy te są tym bardziej dokuczliwe, w im bardziej zorganizowanym i uporządkowanym świecie żyjemy. Dlatego część osób zauważa je dopiero w wieku ok 30 lat, szczególnie jeśli wcześniej nie miała potrzeby zbyt zorganizowanego życia, chodziła do szkoły w której było dużo swobody itp. Dodatkowo ostatni kongres ADHD w Warszawie przyjął możliwość, że nie jest to warunek konieczny. ) Słowem – być może czasem się spóźniasz i jesteś roztargniony, bo taki masz charakter i typ osobowości. Może bywasz roztargniony, czy niecierpliwy. Może bywasz emocjonalny. Ale nie masz z tym większych problemów. Dlatego właśnie najlepszym rozwiązaniem jest diagnoza specjalisty. Po pierwsze z o wiele większym prawdopodobieństwem określi czy twoje problemy kwalifikują się jako ADHD Po drugie wykluczy inne zaburzenia i choroby takie jak schizofrenia, czy zaburzenia afektywne dwubiegunowe Po trzecie określi, czy występują u Ciebie inne zaburzenia takie jak ODD, NPD, BPD i inne Po czwarte to dobry początek do dalszych spotkań, czy suplementacji farmakologicznej – samodzielne próby radzenia sobie z problemami mogę nie wystarczać i to często za mało. U mnie trwało to 13 lat – tyle czasu podejrzewałem, że mam ADHD, tyle czasu próbowałem radzić sobie z tym sam. Z takimi sobie efektami. Wstępny test na ADHD O tym jak wygląda pełna diagnoza napiszę za chwilę. Jeśli jednak chcesz wstępnie sprawdzić, czy ten problem może dotyczyć Ciebie, odpowiedz sobie na poniższe pytania opracowane na podstawie listy profesora psychiatrii Russella A. Barkleya, który specjalizuje się w tej tematyce. Czy często… …rozpraszasz się podczas wykonywania zadania? …podejmujesz impulsywne decyzje bez namysłu? …masz trudności z przerwaniem wykonywania czynności, choć wiesz, że powinieneś? …zaczynasz projekt lub zadanie bez dokładnego przeczytania instrukcji, czy wysłuchania poleceń? …nie wywiązujesz się z obietnic i postanowień? …masz problemy z wykonywaniem czynności w zaplanowanym porządku? …przekraczasz limit prędkości podczas jazdy samochodem? …zachowujesz się głośniej niż inni? …masz problemy z dokończeniem zadań i projektów? …masz problemy z planowaniem, rozpoczynasz wiele projektów na raz? …mówisz dużo, przerywasz innym, nie umiesz czekać na swoją kolej, łatwo wchodzisz w dygresje? …czujesz, że roznosi cię energia, nie możesz usiedzieć w jednym miejscu? …spóźniasz i nie masz poczucia czasu? …gubisz przedmioty i nie wiesz gdzie je położyłeś? …reagujesz bardzo emocjonalnie na różne wydarzenia? …najpierw mówisz, potem myślisz? Jeśli na większość pytań odpowiedziałeś twierdząco, w dodatku są to rzeczywiście problemy, które powodują u Ciebie trudności w codziennym funkcjonowaniu, to warto odbyć diagnozę. Nie wszystkie problemy muszą występować, obecnie ADHD dzieli się na trzy podtypy – w jednym nie musi występować hiperaktywność ruchowa, w drugim słabe lub nieobecne są zaburzenia koncentracji. Trzeci to podtyp mieszany w którym występują oba typy zaburzeń. Zaburzenia te powinny występować od dłuższego czasu, być obecne w dzieciństwie i obecnie występować we wszystkich obszarach życia. Może być tak, że chaos w pracy wcale nie jest spowodowany Twoimi zaburzeniami, a złą organizacją po stronie pracodawcy, twoim niedopasowaniem do stanowiska i wieloma innymi czynnikami. Ale większość osób, które rzeczywiście ma ADHD, czytając te pytania nie ma wątpliwości, a nawet płacze czując ulgę, że wreszcie ktoś opisał jej problemy. Oraz, że nie jest sama. Ja ryczałem jak bóbr :) Jak wygląda diagnoza? Diagnoza wygląda inaczej w różnych krajach. W USA rzeczywiście – według wielu opinii specjalistów – ADHD orzekane jest zbyt często. Wynika to z nacisków producentów leków, a także z chęci znalezienia “lekarstwa” na to, że… dzieci chcą być dziećmi. Nie oszukujmy się, spora część dzieciaków przejawia naturalnie symptomy opisane wyżej, choć oczywiście w różnym nasileniu. Nasze dorosłe społeczeństwo jest dość zorganizowane, a dzieciaki są żywiołem – są rozbiegane, mają dużo energii i mają ciekawsze rzeczy do roboty niż odrabianie lekcji :) Dodatkowo smartfony i inne ekrany powodują, że są przebodźcowane, ale o tym napiszę kiedy indziej. Oczywiście ADHD występuje też u dzieci, ale przecież nie u wszystkich, które mają dużo energii, czy problemy ze skupieniem! W Polsce diagnozą zajmuje się psycholog i psychiatra. Ja opiszę swoją, która odbyłem w poradni Poza Schematami w Warszawie. Po umówieniu się przychodzimy na diagnozę do psychologa. Ja o dziwo nie spóźniłem się, tak bardzo zależało mi na spotkaniu, że byłem chyba pół godziny wcześniej ;) Całość składa się z czterech – pięciu spotkań z psychologiem i jednym z psychiatrą. Pierwsze z czterech półtoragodzinnych spotkań upłynęło mi głównie na opisywaniu problemów w różnych obszarach i “wyrzucaniu” z siebie tego wszystkiego. To naprawdę oczyszczające. Następne spotkania upływają na: wywiadach i testach sprawdzających nasilenie symptomów w różnych obszarach wywiadach i testach sprawdzających zaburzenia towarzyszące wywiadach i testach badających test osobowości różnych testach na inteligencję – nie są to tylko klasyczne testy IQ, a raczej takie badające rozwój dość szeroko Po ostatnim spotkaniu musimy odczekać co najmniej dwa tygodnie. Jeśli jesteśmy przekonani o ADHD (w moim wypadku wyszło to właściwie już na samych spotkaniach) możemy od razu zrobić zestaw badań z listy, którą dostajemy. Będzie to między innymi EKG, czy badanie enzymów wątrobowych. Spotkanie z psychiatrą miało charakter nieco krótszy i miało na celu zdiagnozowanie ewentualnej współtowarzyszącej depresji, oraz doboru leków. O lekach napiszę osobny tekst. Ile to kosztuje? To oczywiście zależy. Ja płaciłem 190 zł za jedną wizytę u psychologa oraz 160 za wizytę u psychiatry. 920 zł to dla niektórych spora kwota, jednak w wielu przypadkach taka wiedza, a także następne kroki mogą być bezcenne. Co daje diagnoza i co dalej? Niestety diagnoza nie powoduje, że dostaniesz rentę, zapomogę, czy inny bonus finansowy ;) Dla mnie diagnoza była pewnym rodzajem odpowiedzi na nurtujące mnie od lat pytania – dlaczego taki jestem, czy tylko ja tak mam itp. Wiele osób zatrzymuje fakt diagnozy dla siebie i ja doskonale to rozumiem. Nie wszyscy są gotowi by mówić o tym publicznie, choćby dlatego, że może to wiązać się z pewną “łatką” czy nawet protekcjonalnym podejściem w pracy, czy wśród znajomych. Ja jako ekstremalny ekstrawertyk nie miałem z tym problemu, tym bardziej, że jako twórca internetowy chcę zwiększać świadomość ADHD. To też dobry start do naprawiania relacji z partnerem, czy partnerką, bo jako osoba z ADHD pewnie także na tym polu nie masz łatwo. Tu dużo zależy od wyrozumiałości drugiej osoby oraz jej empatii. ADHD nie jest klasyfikowane jako choroba, ani niepełnosprawność. Wiele osób traktuje je jako błogosławieństwo i przekleństwo na raz. Skoro druga osoba pokochała Cię za osobowość, to wszelkie adehadowe “odpały” pewnie były częścią tego uczucia. Choć rozumiem, że może to bardzo przeszkadzać w zorganizowanym życiu. Ale diagnoza to dopiero początek drogi! Diagnoza nie może być wymówką! To chyba najtrudniejsze w tym wszystkim. Z jednej strony wiem, że wiele kwestii nad którymi pracowałem było poza moim zasięgiem. To kwestia mojej budowy mózgu, a nie lenistwa czy braku chęci. Jednak nie oznacza to, że musimy poddać się w każdym obszarze. Owszem, warto jeszcze raz przemyśleć na ile zorganizowane musi być nasze życie, czy zawód który wykonujemy jest do nas dopasowany, a także znaleźć narzędzia, które nam w tej organizacji pomogą. Wielu osobom pomagają też leki. Natomiast rzeczywiście trzeba będzie sporo popracować nad tymi obszarami, które chcemy zmienić. I tak, to może być trudne. Ale osoba z ADHD może być w problematycznych obszarach lepsza niż osoba neurotypowa, tak samo jak osoba niewidoma może być lepsza w układaniu kostki Rubika niż osoba bez wad wzroku. Choć na pewno więcej ją to kosztuje. Zachowanie osoby dorosłej cierpiącej na ADHD może irytować obserwatorów, czasem nawet wywoływać u nich poczucie zagrożenia. Dlatego warto poświęcić chwilę na zrozumienie, z czego wynika i czym to zaburzenie się objawia. Impulsywność u dorosłych z ADHD przejawia się jako częste przerywanie wypowiedzi innych osób, trudność w czekaniu na swoją kolej, gwałtowne, często nieadekwatne do sytuacji reakcje emocjonalne, ekspresyjna mimika i gestykulacja. Spis treściPrzyczyny ADHDObjawy ADHD u osób dorosłychProblemy, z którymi borykają się dorośli z ADHDJak pomóc dorosłym z ADHD?Trudna diagnostyka ADHDADHD objawia się inaczej u mężczyzn, inaczej u kobiet Poradnik Zdrowie: kiedy iść do psychologa? Ludzi dotkniętych ADHD, czyli zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem koncentracji uwagi, często nazywa się bałaganiarzami, którzy nie potrafią wokół siebie utrzymać porządku i dobrze zorganizować sobie czasu Są nieskoncentrowani lub zamyśleni. Działają bez zastanowienia się lub zbyt wolno. Łatwo wybuchają. To zachowania i cechy widoczne już na pierwszy rzut oka. Ale można też spotkać się z opinią, że ADHD to wymyślony problem, który ma być usprawiedliwieniem dla źle wychowanych i krnąbrnych osób. W powszechnej świadomości ADHD to przypadłość przypisywana dzieciom i młodzieży. Niestety, to również problem dorosłych, którzy są w o wiele trudniejszej sytuacji niż dzieci czy młodzież. Tym bowiem wybacza się nadpobudliwość licząc na to, że wyrosną z niej. Dorośli z tą dysfunkcją nie są akceptowani. Często określa się ich jako leniwych, chamskich, kłótliwych, awanturników lub po prostu, jako ludzi głupich czy szalonych. Problemem dorosłych jest i to, że ich przypadłość nie jest bardzo często zdiagnozowana, a więc także nie jest leczona. Poza tym, wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że jest chora i nie szuka specjalistycznej pomocy. Przyczyny ADHD ADHD nie jest wynikiem złego wychowania, zaniedbywania dziecka przez rodziców, ale zaburzeniem uwarunkowanym genetycznie, które ujawnia się zazwyczaj w pierwszych latach życia. Schorzenie jest związane z neurobiologicznymi zmianami funkcji mózgu. Z upływem lat nasilenie objawów dysfunkcji słabnie, ale nie udaje się ich całkowicie wyleczyć. Wśród głównych przyczyn schorzenia wymienia się czynniki związane z funkcjonowaniem mózgu. Współczesna wiedza pozwala sądzić, że za wystąpienie ADHD odpowiadają zmiany w metabolizmie neuroprzekaźników, które są odpowiedzialne za przesyłanie bodźców z jednej komórki nerwowej do drugiej. Precyzując, chodzi o zmniejszoną aktywność noradrenaliny (odpowiada za koncentrację) i dopaminy (steruje bodźcami i napędem) oraz serotoniny (impulsywność, dopasowanie zachowania do sytuacji). Istotą choroby jest to, że wymienione hormony rozpadają się zbyt szybko i bardzo intensywnie. Następstwem tego są zaburzenia w przekazywaniu informacji. Te zaś wywołują problemy z koncentracją i impulsywność. Praktycznie rzecz ujmując można powiedzieć, że mózg cierpiących na ADHD nie radzi sobie z blokowaniem nieistotnych bodźców i wybieraniem tych, które w konkretnej sytuacji są najważniejsze. Dlatego chorzy zapominają o wielu rzeczach lub też łatwo się dekoncentrują. Wiedzy o funkcjonowaniu mózgu osób z ADHD dostarczają badania obrazowe. Wykonując czynnościowy rezonans magnetyczny można zlokalizować obszary mózgu aktywne podczas wykonywania określonego zadania. Można też ocenić przepływ krwi przez naczynia, a dokładniej proporcje krwi utlenowanej do nieutlenowanej. Na tej podstawie wiadomo, które obszary mózgu zużywają mniej lub więcej tlenu podczas wykonywania jakiegoś zadania. Jeżeli w porównaniu ze zdrowymi u chorych w jakimś obszarze mózgu jest mniejsze zużycie tlenu, to prawdopodobnie ta jego część gorzej pracuje. W badaniu PET można ocenić metabolizm znakowanej glukozy i na tej podstawie ocenić aktywność danego obszaru mózgu. U pacjentów z ADHD, w płatach czołowych mózgu metabolizm glukozy jest słabszy niż u osób zdrowych. To zaś jest powodem deficytu uwagi. Wśród przyczyn ADHD wymienia się także powikłania okołoporodowe, palenie papierosów i picie alkoholu przez kobiety oczekujące dziecka oraz zatrucia ołowiem. Objawy ADHD u osób dorosłych Aby móc rozważać występowanie ADHD u osoby dorosłej musi występować przynajmniej 6 z 10 objawów charakterystycznych dla dziecięcej i młodzieńczej postaci schorzenia. Są to: problemy z koncentracją, łatwe rozpraszanie uwagi, nadpobudliwość, problemy z jednoczesnym wykonywaniem dwóch czynności, niecierpliwość, wahania nastrojów, nieumiejętność panowania nad emocjami, nadmierna drażliwość, brak zorganizowania i nieumiejętność radzenia sobie ze stresem, trudności w tworzeniu relacji partnerskich, obniżona samoocena, brak wiary w siebie, pamięć niepowodzeń. Problemy, z którymi borykają się dorośli z ADHD Problemy społeczne i życiowe chorych na ADHD bardzo często wynikają z tego, że zarówno bliscy, jak i obcy ludzie nie rozumieją mechanizmów poszczególnych zachowań. Ich przejawy mogą irytować obserwatorów, czasem nawet wywoływać w nich lęk, a nawet poczucie zagrożenia własnego bezpieczeństwa. Dlatego warto poświęcić chwilę na zrozumienie z czego wynikają i jak się przejawiają najważniejsze zachowania chorych na ADHD. Impulsywność wynika z kłopotów z odraczaniem. Pomimo tego, że chory wie, jak należy zachować się w danej sytuacji, nie potrafi zahamować własnej reakcji. Choremu trudno przerwać nie tylko myśli czy impulsy, ale także działania. Gdy ktoś prosi – podejdź do mnie – w odpowiedzi słyszy „zaraz”, ale chory kontynuuje swoje zajęcie, zamiast zrealizować prośbę. Z impulsywności wynika także chęć natychmiastowej reakcji na pojawiający się bodziec – muszę to zrobić natychmiast, muszę to zaraz mieć, bez zastanowienia się, jakie będą konsekwencje takiego postępowania. Impulsywność u dorosłych przejawia się jako częste przerywanie wypowiedzi innych osób, trudność w czekaniu na swoją kolej, gwałtowne, często nieadekwatne do sytuacji reakcje emocjonalne, zapominanie o terminach spotkań czy wydarzeń, intensywne, ale nietrwałe relacje z innymi ludźmi, kłopoty z utrzymaniem porządku w mieszkaniu czy w miejscu pracy. Zaburzenia uwagi to słaba zdolność do koncentrowania się na konkretnym zadaniu. Oznacza to, że chory ma problem nie tylko z rozpoczęciem wykonywania czynności np. słuchania, ale także z jej utrzymaniem, czyli kontynuacją. Takie zachowanie może być odebrane, jako znudzenie. Chorzy mają też niedostatecznie wykształconą pamięć krótkotrwałą (roboczą), co często przekłada się na rozpoczęcie jakiej pracy, ale porzucenie jej przed zakończeniem. Dzieje się tak, ponieważ inny bodziec był wyraźniejszy, albo nowy i ten przykuł uwagę, zainteresował chorego. Osoba z ADHD nie może skoncentrować się na jednym źródle bodźców np. na wysłuchaniu wykładu. Gdy ten trwa za długo, uwaga przechodzi na czynności bezproduktywne – patrzenie w okno, mazanie po kartce czy bawienie się ołówkiem. Chory postrzegany jest jako człowiek bujający w obłokach lub marzyciel. Zaburzenie uwagi to również słabo wykształcona zdolność do samoobserwacji, obierania celów i tworzenia planu życiowego, ale także chęć robienia wszystkiego po swojemu, co utrudnia współpracę z innymi ludźmi. Człowiek z zaburzeniem uwagi nie dostrzega szczegółów, przez co jest uważany za roztargnionego i lekceważącego swoje obowiązki, ale on nie potrafi długo koncentrować się na jednym zadaniu. To bywa też przyczyną zapominania, gubienia lub zostawiania swoich rzeczy w różnych miejscach. Nadruchliwość – czyli nadmierna, niczym nieuzasadniona ruchliwość może manifestować się ciągłym wstawaniem, chodzeniem po pokoju lub też szybkim poruszaniem stopy czy dłoni. Z czasem jednak nadruchliwość przekształca się w brak aktywności fizycznej, ale u chorego dominuje wewnętrzny niepokój i nerwowość. Jak pomóc dorosłym z ADHD? ADHD to podstępna przypadłość, której objawy wpływają nie tylko na ocenę chorego przez otoczenie, ale także na postrzeganie samego siebie. Niskie poczucie własnej wartości, brak życiowej zaradności, poczucie odrzucenia i wyizolowania to tylko niektóre z cech chorych. Ale przekładają się one na trudności z uczeniem się nowych rzeczy, kłopoty w pracy i trudne relacje ze znajomymi. To wszystko prowadzi do bólu psychicznego, bezskutecznych prób zrozumienia samego siebie i braku wiary we własne możliwości. Niska ocena własnej wartości nie pozwala cieszyć się z życia i osiągniętych sukcesów. Zawsze dostrzega się ciemną stronę sytuacji, nawet jeśli jest to nieprawdziwa ocena. Nieleczone ADHD nie tylko rujnuje codzienne życie chorego, ale może też prowadzić do poważnych zaburzeń psychicznych, jak depresja, zaburzenia lękowe, nałogi i uzależnienia. Brak terapii może objawiać się zaburzeniami równowagi, snu, jąkaniem się, a nawet bardzo brzydkim pismem. Obecnie uważa się, że jeśli objawy ADHD są mało uciążliwe dla chorego i jego otoczenia, terapię można ograniczyć do doradztwa psychologicznego, które będzie polegało na nauce planowania czasu i zajęć, jakie należy wykonać każdego dnia. Gdy jednak objawy są bardzo nasilone, potrzebne jest wsparcie farmakologiczne. Chorym zaleca się zażywanie leków psychostymulujących lub przeciwdepresyjnych, które regulują nieprawidłowości neurologiczne. Uporządkowanie świata wokół siebie to dla wielu chorych podstawa funkcjonowania. Ludzie cierpiący na ADHD, jeśli tylko wybiorą dla siebie właściwą drogę, znajdą ciekawą i pełną nowych wyzwań pracę są, odnajdą się. To ludzie utalentowani, pełni pomysłów i potrafiący osiągać sukcesy. Wystarczy podać kilka nazwisk osób, które miały ADHD, a ich osiągnięcia życiowe wciąż podziwia cały świat – Tomasz Edison (wynalazca fonografu i żarówki), Pablo Picasso (malarz), Ernest Hemingway (pisarz), Albert Eistein (genialny fizyk, twórca teorii względności), Winston Churchill (premier Zjednoczonego Królestwa), Alexander Graham Bell (wynalazca telefonu), John F. Kennedy (prezydent USA) czy wreszcie Cher (piosenkarka), Whoopi Goldberg (aktorka) czy Michael Jordan (koszykarz NBA). Wyniki nielicznych badań nad osobami dorosłymi z ADHD potwierdzają, że na świecie żyje 6% osób z nadpobudliwością ruchową i z deficytem uwagi. Lekarze sądzą jednak, że to dane bardzo zaniżone, ponieważ, jak już wspomniano, u wielu osób schorzenie nie jest rozpoznane. Mężczyźni 4 razy częściej zmagają się z ADHD niż kobiety. W przypadku aż 65% dzieci, u których rozpoznano przypadłość, objawy utrzymują się także w wieku dorosłym i często przybierają postać depresji, lęków, impulsywności lub też utrudniają utrzymanie związków partnerskich. Wiadomo też, że jeśli w rodzinie ktoś miał ADHD to ryzyko wystąpienia dysfunkcji w kolejnych pokoleniach rośnie nawet siedmiokrotnie. Jeżeli ADHD ma rodzić, to potomek ma 50% szans na odziedziczenie choroby. Trudna diagnostyka ADHD Niska świadomość samych chorych, ich bliskich oraz – niestety – wielu lekarzy przysparza problemów w prawidłowej ocenie pacjenta. Zwłaszcza, że nadpobudliwości z deficytem uwagi towarzyszą inne zaburzenia psychiczne lub nałogi, które zamazują prawdziwy obraz schorzenia. Problemem jest i to, że nie opracowano dotychczas kryteriów diagnozowania dorosłych. Diagnostyka ADHD u dorosłych jest oparta na tych samych kryteriach, jakie stosuje się do oceny osób dorastających. Wielu lekarzy podważa ich wartość, ponieważ psychika nastolatka jest znacząco inna od psychiki osoby dorosłej. Co za tym idzie, inne mogą być nie tylko objawy, ale także ich nasilenie. Objawy ADHD u dorosłych mogą być brane pod uwagę po wcześniejszym wykluczeniu innych schorzeń i zaburzeń np. zaburzeń osobowości, urazów mózgu, zaburzeń metabolizmu tarczycy, nadużywania substancji psychoaktywnych, fobii, bezsenności itp. Ważną informacją dla lekarza jest także fakt czy objawy występowały w dzieciństwie, przed 7. rokiem życia. Specjaliści wyróżniają trzy podtypy ADHD: podtyp z przewagą impulsywności i nadpobudliwości, podtyp ADD z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi. Jest trudniejszy do zdiagnozowania ponieważ u pacjentów nie występuje nadpobudliwość, l podtyp mieszany. ADHD objawia się inaczej u mężczyzn, inaczej u kobiet Tak, jak kobiety różnią się od mężczyzn, tak i ich chorowanie na ADHD jest różne. U kobiet częściej występuje podtyp schorzenia z zaburzeniami koncentracji uwagi, często bez oznak nadpobudliwości. Dlatego też często są określane jako marzycielki lub bujające w obłokach. Są bardzo wrażliwe na krytykę, a gdy uważają, że są źle rozumiane – szybko się wycofują. Kobiety z ADHD są bardziej narażone na stres i występowanie zaburzeń lękowych. Często są oceniane jako leniwe, ponieważ samodzielnie nie potrafią zmobilizować się do działania. Ponieważ gorzej radzą sobie w kontaktach społecznych, rzadziej otrzymują wsparcie otoczenia. To zresztą często niesłusznie obarcza je za niepowodzenia życiowe. Deficyt uwagi to najczęstszy problem u dorosłych z ADHD. Jest on przyczyną poważnych problemów w codziennym życiu i negatywnie wpływa też na ocenę pracy. Osoby takie są częściej niż inni zwalniane z pracy, ponieważ przełożeni postrzegają ich jako osoby wolniejsze i mniej efektywne w wykonywaniu poleceń. Chore kobiety mają niższą samoocenę i źle znoszą trudności życiowe. W ich obliczu często zachowują się nieracjonalnie, co demonstrują poprzez gwałtowne zmiany nastroju. Są też podatniejsze na uzależnienia od alkoholu i narkotyków. Uważa się też, że kobiety z ADHD są gorszymi kierowcami niż mężczyźni. Podobno częściej wymuszają pierwszeństwo, jeżdżą z nadmierną prędkością i częściej powodują wypadki. Objawy ADHD nasilają się pod wpływem estrogenów, których poziom we krwi podnosi się w pierwszej fazie cyklu. Wtedy też dodatkowym objawem jest wyczerpanie i przewlekłe zmęczenie, które nie ustępuje po długim wypoczynku czy niczym nie zakłóconym śnie. Mężczyźni częściej są wybuchowi. Są gorszymi słuchaczami i często zapominają o ważnych sprawach czy spotkaniach. Jednocześnie są niezwykle kreatywni i perfekcyjni w działaniu. Wielu chorych nie akceptuje też swojego wyglądu. Dieta ułatwiająca funkcjonowanie z ADHD Holenderscy lekarze przekonują na łamach medycznego pisma „Lancet”, że dokuczliwe dla pacjenta i niezrozumiałe dla otoczenia objawy ADHD można łagodzić dietą. Ale musi być to dieta pozbawiona produktów, które podnoszą poziom przeciwciał IgG we krwi. To rodzaj diety eliminacyjnej, podobnej do tej stosowanej w przypadku alergii. Z codziennej diety na 5 tygodni trzeba wykluczyć produkty zbożowe, mleczne, ryby oraz orzechy. Jeżeli objawy ADHD będą łagodniejsze, Holendrzy zalecają wykonanie testów, które określą, jakie produkty „uczulają” konkretnego pacjenta. Opracowano na podstawie materiałów prasowych oraz książki Sabine Bernau „ADHD u dorosłych. Poradnik – jak z tym żyć”. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi jest coraz częściej występującym zaburzeniem, które najczęściej wiąże się z rozwojem wczesnego dzieciństwa i trudnościami akademickimi. Podobnie jak wiele innych zaburzeń, często jest źle rozumiany, w tym jak jest oceniany i ostatecznie diagnozowany. W konsekwencji poddanie się ocenie ADHD może być trudną lub przerażającą perspektywą. Jeśli Ty, Twoje dziecko lub bliska Ci osoba rozważacie wykonanie badania na ADHD lub zbliża się badanie przesiewowe na ADHD, nie przejmuj się: proces jest prosty, zaprojektowany w celu zidentyfikowania Twoich potrzeb, aby zapewnić Tobie lub Twojej ukochanej osobie pomoc w zakresie wsparcia. Jak się poddać badaniu na ADHD?Bez jasnego obrazu procesu diagnozy rozpoczęcie może być obce lub przytłaczające. Test na ADHD to ocena mająca na celu określenie, czy ktoś wykazuje objawy ADHD. Podobnie jak wszystkie inne oceny zawodowe przeprowadzane przez lekarza lub specjalistę w zakresie zdrowia psychicznego, ocena ma na celu zidentyfikowanie objawów, identyfikuje możliwe wzorce i źródła tych objawów oraz określa zaburzenie lub problem leżący u podstaw tych objawów i wzorców. Oceny ADHD nie różnią się. Osoby zostaną poproszone o szczegółową historię, zostaną poproszone o opisanie objawów przedmiotowych i podmiotowych oraz czasu ich trwania, a także mogą przejść okres obserwacji podczas wykonywania zadań, które mogą łatwo wskazywać na określone zaburzenie lub inny kończy ocenę ADHD? Jak przetestować ADHD?Istnieje wielu specjalistów zdolnych do przeprowadzenia oceny ADHD. Jednak dokładny zakres i zdolności tych osób będą się nieco różnić, a dokładna rekrutowana osoba będzie zwykle zależeć od wieku i ciężkości osoby dotkniętej zaburzeniem. Zazwyczaj w dzieciństwie oceny dokonują specjaliści i pedagodzy zajmujący się wczesnym dzieckiem - często kładąc większy nacisk na pedagogów. ADHD jest często uważane za niepełnosprawność w uczeniu się lub niepełnosprawność, która nie wpływa znacząco na dziecko do momentu wejścia do sali lekcyjnej. Wielu rodziców nie zgodziłoby się z tym, ponieważ dziecko, które wydaje się niezdolne do siedzenia w bezruchu lub skupienia się, może być problematyczne na długo przed osiągnięciem wieku szkolnego. Mimo to wielu pediatrów - obawiających się nadmiernej diagnozy - nie będzie dokładnie oceniać dzieci, które nie są jeszcze w wieku szkolnym. W wieku dorosłym oceny ADHD wykonują prawie wyłącznie lekarze rodzinni lub specjaliści, np. psycholodzy. Bez akademickiej interwencji tak powszechnej w dziecięcym ADHD, dorośli są zazwyczaj zmuszeni do samodzielnego poszukiwania oceny i diagnozy. Lekarze podstawowej opieki zdrowotnej mogą mieć kwalifikacje do przeprowadzenia testu przesiewowego na ADHD lub skierowania swoich pacjentów do psychologa lub innego specjalisty zajmującego się zdrowiem psychicznym, który jest lepiej przygotowany do rozpoznawania i diagnozowania ADHD i podobnych schorzeń. Szukając testów na ADHD, upewnij się, że znajdziesz kogoś certyfikowanego i zdolnego do postawienia diagnozy. Na przykład pielęgniarka rodzinna może nie być w stanie zdiagnozować ADHD, a psycholog szkolny może nie mieć niezbędnych uprawnień, aby postawić diagnozę, która będzie przechowywana w dokumentacji medycznej. Różne stany i komisje licencyjne mają różne wymagania, co sprawia, że ​​dokładna lub wiarygodna diagnoza jest ważnym elementem układanki do badań i ADHD w dzieciństwieOceny ADHD w dzieciństwie może dokonywać wiele osób. Chociaż ADHD jest najczęściej identyfikowane i oceniane, gdy dzieci osiągną wiek szkolny, mogą zostać ukończone wcześniej przez specjalistów neurorozwojowych, specjalistów wczesnej interwencji lub innych specjalistów pracujących z małymi dziećmi. Przed pójściem do szkoły dzieci najprawdopodobniej zostaną zbadane przez specjalistę wczesnej interwencji, pediatrę lub lekarza rodzinnego - choć nawet takie mogą być rzadkie. Objawy ADHD we wczesnym dzieciństwie mogą naśladować objawy innych zaburzeń, takich jak zaburzenia ze spektrum autyzmu, opóźnienia mowy i opóźnienia rozwojowe, z których wszystkie są bardziej prawdopodobne, że zostaną zdiagnozowane przed ADHD. Oceny ADHD w wieku dorosłymOceny ADHD w wieku dorosłym różnią się od ocen przeprowadzanych w dzieciństwie, głównie dlatego, że oceny ADHD w dzieciństwie zazwyczaj obejmują nauczycieli. Nauczyciel jest znacznie mniej skłonny do bycia zaangażowanym w dorosłość, chociaż specjalista ze szkoły średniej może być źródłem możliwej identyfikacji ADHD. Zazwyczaj ocena ADHD w wieku dorosłym idzie po piętach cierpienia zawodowego, problemów w relacjach osobistych lub ogólnego złego samopoczucia, z których wszystkie mogą być spowodowane ADHD w wieku dorosłym . Ocena ADHD u dorosłych może nie być powszechna, ale jest dostępna w większości miast w całym kraju. Jako osoba dorosła, otrzymanie testu na ADHD zazwyczaj oznacza zwrócenie się do specjalisty zajmującego się zdrowiem psychicznym, takiego jak doradca, psycholog lub psychiatra. Osoba może zgłosić się do terapeuty z zupełnie innym problemem i stopniowo odkryć możliwość wystąpienia ADHD, lub osoba dorosła może celowo zasięgnąć dalszych informacji na temat ADHD i późniejszej oceny pod kątem ADHD. W obu przypadkach lekarz najprawdopodobniej przeprowadzi szczegółową historię zdrowia rodzinnego i osobistego, zada ukierunkowane pytania dotyczące objawów i na tej podstawie zdecyduje. Zazwyczaj oceny osób dorosłych nie wymagają dużej ilości obserwacji - ani żadnej obserwacji. Dostępnych może być również mniej opcji terapeutycznych dla dorosłych, takich jak terapia zajęciowa, a lekarze mogą być bardziej skłonni zalecić natychmiastowy plan interwencji farmaceutycznej. Wynika to w dużej mierze z prawdopodobieństwa, że ​​dorośli będą potrzebować natychmiastowej pomocy lub natychmiastowej ulgi, podczas gdy dzieci mogą mieć więcej czasu na pokonanie objawów. Dorośli mogą również zostać poinformowani o wprowadzeniu zmian w stylu życia i diecie, aby pomóc w leczeniu objawów. Wykazano, że niektóre zmiany w diecie i stylu życia poprawiają objawy i przyspieszają ogólne zarządzanie. Badania przesiewowe na ADHD u dorosłych są nie mniej wartościowe niż badania przesiewowe na ADHD u dzieci, pomimo częstych różnic w dostępnych usługach: zarówno dostarczają cennych informacji osobom wykazującym objawy, jak i stanowią ścieżkę pomocy i usług. Testowanie ADHD w InternecieTesty online na ADHD mogą być przydatnym narzędziem dla osób poszukujących więcej informacji na temat objawów przedmiotowych i podmiotowych ADHD. Chociaż istnieje wiele testów online, nie wszystkie z nich są sobie równe. Żadnego z nich nie należy używać jako jedynego źródła oceny; zamiast tego testy online na ADHD mają na celu przeprowadzenie prostej samooceny, aby w razie potrzeby zastosować bardziej zaawansowany sposób działania. Na przykład, jeśli możesz przystąpić do egzaminu online i uzyskać bardzo sugestywne wyniki dotyczące objawów ADHD, możesz następnie zwrócić się do źródła oceny (psychologa, doradcy akademickiego lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej), aby uzyskać dokładniejszą i bardziej zaangażowaną ocenę. Oceny te są niezbędne, aby rozpocząć otrzymywanie usług lub receptę na leki na ADHD. Jedną z najważniejszych części przystąpienia do testu ADHD online jest uczciwość. Odpowiadając na pytania, uczestnicy muszą szczerze odpowiadać na pytania, zamiast próbować wpływać na wyniki. Nadzieja na diagnozę wyjaśniającą trudności może w niezamierzony sposób zaburzyć wyniki, podobnie jak obawa przed rozpoznaniem ADHD. Odpowiadanie na pytania tak obiektywnie, jak to możliwe i jak najbardziej uczciwe na temat osobistych doświadczeń jest niezbędne, aby zapewnić ocenę ADHD, która dostarcza wiarygodnych i dokładnych informacji. Oceny ADHD: czego się spodziewaćWkroczenie w nieznaną sytuację może być źródłem stresu i strachu. Ocena ADHD może odpowiadać na pytania dotyczące zachowań, które mogły być kłopotliwe, lub może być kolejną możliwością sprawdzoną w poszukiwaniu źródła zmagań lub trudności. Chociaż jakakolwiek ocena medyczna lub psychiczna może wywołać niepokój, celem oceny ADHD nie jest zastraszenie ani zawstydzenie. Ocena ADHD ma na celu rzucenie światła na objawy i obszary trudności, aby najskuteczniej i najdokładniej zaproponować rozwiązanie. Ostateczna diagnoza może przynieść korzyści zarówno dorosłym, jak i dzieciom, u których występują objawy ADHD. Niezależnie od tego, czy ocena ADHD obejmuje jedną wizytę u psychologa, czy miesiąc obserwacji i badań przesiewowych, ustalenie diagnozy po ocenie ADHD otwiera świat możliwości, aby pomóc w radzeniu sobie z objawami i przygotowaniu siebie lub twojego dziecka na sukces. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi nie jest pojedynczym, ujednoliconym stanem. Nie każdy, kto ma ADHD, wykazuje te same oznaki i objawy. W zależności od objawów danej osoby mogą mieć jeden z trzech różnych typów ADHD. W tym artykule dowiesz się, jakie są te trzy formy, poznając podstawowe objawy ADHD i co można zrobić, aby je leczyć. Co to jest ADHD?Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to powszechny stan neurorozwojowy, który często pojawia się w dzieciństwie. Jeśli nie zostanie zdiagnozowany i leczony, może utrzymywać się do oznak i symptomów staje się zauważalnych w szkole. Mogą wykazywać takie zachowania, jak niemożność siedzenia nieruchomo, nadmierna rozmowa, marzenia na jawie, nie zwracanie uwagi i trudności w odrabianiu pracy to tylko kilka z możliwych objawów, które osoba z ADHD może wykazywać i wszystkie można podzielić na dwie główne grupy - nieuwagę i ADHD DSM-5DSM (podręcznik diagnostyczny i statystyczny) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego to podręcznik używany przez wszystkich specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym w Stanach Zjednoczonych do diagnozowania zaburzeń, w tym zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem przeczytasz o kryteriach diagnostycznych, które pomagają profesjonalistom w dokładnym zdiagnozowaniu dzieci i dorosłych w rozpoczęciu właściwego leczenia. Nieuwaga: sześć lub więcej objawów nieuwagi u dzieci w wieku do 16 lat lub pięć lub więcej u nastolatków w wieku 17 lat i dorosłych; objawy nieuwagi występują od co najmniej 6 miesięcy i są nieodpowiednie dla poziomu rozwojowego:Osoba..Często nie zwraca uwagi na szczegóły lub popełnia nieostrożne błędy w szkole, pracy lub innych zajęciach,Często ma problemy ze skupieniem uwagi na zadaniach lub zabawach,Często wydaje się, że nie słucha, gdy się do niej mówi bezpośrednio,Często nie postępuje zgodnie z instrukcjami i nie kończy zajęć szkolnych, prac domowych lub obowiązków w miejscu pracy (np. Traci koncentrację, jest na uboczu),Często ma problemy z organizacją zadań i działań,Często unika, nie lubi lub niechętnie wykonuje zadania wymagające wysiłku umysłowego przez długi czas (takie jak praca w szkole lub praca domowa),Często gubi rzeczy niezbędne do wykonywania zadań i zajęć (np. Materiały szkolne, ołówki, książki, narzędzia, portfele, klucze, dokumenty, okulary, telefony komórkowe),Często łatwo się rozprasza,Często zapomina w codziennych i impulsywność: Sześć lub więcej objawów nadpobudliwości-impulsywności u dzieci w wieku do 16 lat lub pięć lub więcej u młodzieży w wieku 17 lat i dorosłych; objawy nadpobudliwości-impulsywności występują od co najmniej 6 miesięcy w stopniu, który jest uciążliwy i nieodpowiedni dla poziomu rozwoju osoby:Osoba..Często wierci się lub stuka w dłonie lub stopy lub wierci się na opuszcza swoje miejsce w sytuacjach, gdy oczekuje się pozostania na biegnie lub wspina się w sytuacjach, w których nie jest to właściwe (nastolatki lub dorośli mogą ograniczać się do niepokoju).Często nie jest w stanie spokojnie grać lub brać udziału w zajęciach jest „w ruchu”, zachowuje się tak, jakby była „napędzana silnikiem”.Często mówi zaciera odpowiedź, zanim pytanie zostanie ma problemy z czekaniem na swoją przerywa lub wtrąca się do innych (np. Wtrąca się w rozmowy lub gry)Ponadto muszą zostać spełnione następujące warunki:Kilka objawów nieuwagi lub nadpobudliwości i impulsywności było obecnych przed ukończeniem 12 roku objawów występuje w dwóch lub więcej miejscach (np. W domu, szkole lub pracy, z przyjaciółmi lub rodziną, podczas innych czynności).Istnieją wyraźne dowody na to, że objawy zakłócają lub obniżają jakość funkcjonowania społecznego, szkolnego lub nie są lepiej wyjaśnione przez inne zaburzenie psychiczne (takie jak zaburzenie nastroju, zaburzenie lękowe, zaburzenie dysocjacyjne lub zaburzenie osobowości).W zależności od objawów zgłaszanych przez te kryteria, lekarze mogą podzielić je na jeden z trzech typów, które zostaną omówione w następnej rodzaje ADHDKorzystając z kryteriów DSM-5 i uważnie przyglądając się objawom danej osoby, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi można podzielić na trzy kategorie, znane również jako prezentacje:Przeważnie nieuważny (ADHD z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi)Przeważnie hiperaktywny-impulsywny (ADHD z przewagą nadruchliwości i impulsywności)Połączona prezentacja (Typ mieszany ADHD)Oto wymagania dla każdego typu ADHD, jak następuje:ADHD z przewagą zaburzeń koncentracji uwagiJeśli u dziecka lub osoby dorosłej zdiagnozowany jest głównie nieuważny typ prezentacji, oznacza to, że mieli objawy w ciągu ostatnich 6 miesięcy (sześć wskaźników dla osób do 15 roku życia i pięć dla 17 i starszych) w nieuwadze klaster objawów, ale nie w grupie oznacza to, że ktoś, kto jest głównie nieuważny, nie ma żadnych objawów nadpobudliwości i impulsywności. Jednak oznaki nieuwagi, takie jak trudności w zwracaniu uwagi, przestrzeganiu instrukcji i kończeniu zadań, będą znacznie bardziej z przewagą nadruchliwości i impulsywnościZamiast nieuważnych objawów, ten typ ADHD obejmuje wystarczające oznaki nadpobudliwości i impulsywności. Oznacza to, że osoby z tą prezentacją będą przede wszystkim wykazywać oznaki, takie jak niezdolność do siedzenia w bezruchu, niepokój i mówienie za dużo lub w nieodpowiednich względu na impulsywność i nadmierne ruchy ten typ ADHD jest najczęściej kojarzony z zranieniem i kontuzją lub spowodowaniem innych wypadków. Z tego powodu rodzice i nauczyciele dzieci z problemami nadpobudliwości i impulsywności powinni starać się stworzyć środowisko bezpieczne, usuwając niebezpieczne mieszany ADHDPołączona prezentacja pojawia się, gdy osoba, u której zdiagnozowano ADHD, ma wiele omawianych objawów przedmiotowych i podmiotowych. Według National Institute of Mental Health, połączona prezentacja jest najczęstszym typem u dzieci. Połączona prezentacja nie oznacza, że ​​dana osoba ma równą ilość zarówno nieuwagi, jak i nadpobudliwości-impulsywności. Zamiast tego jest wystarczająco dużo objawów obu z nich, 6 dla osób poniżej 17 lat i 5 dla starszych. Ktoś może mieć każdy pojedynczy objaw nieuwagi, ale tylko 6 w przypadku nadpobudliwości i nadal być uważany za połączony ADHD, ponieważ spełniono minimum dla między ludźmi mogą istnieć podobieństwa, każda osoba z ADHD jest inna. Poszczególne osoby mogą zmagać się z pewnymi obszarami bardziej niż inne, co jest ewidentne na podstawie tych różnych prezentacji. Niemniej jednak wszystkie objawy mogą znacząco upośledzać każdego z ADHD, niezależnie od ich prezentacje dotyczące ADHD są trwałe?Rodzaje ADHD, które ma dana osoba, mogą się zmieniać w czasie, a zatem nie są trwałe. Nie oznacza to jednak, że osoby z ADHD wyrosną z objawów. Wskazuje raczej, że stan może przykład, jeśli ktoś został zdiagnozowany jako przeważnie nadpobudliwy i impulsywny, zawsze istnieje możliwość, że z wiekiem może on przejść do typów nieuważnych lub rzeczywistości bardzo często zdarza się, że ci, którzy rozpoczynają przedszkole, zmagają się z problemami z nadpobudliwością i impulsywnością. Jednak po dotarciu do szkoły podstawowej zaczynają wykazywać objawy nieuwagi, co może poważnie wpłynąć na ich wyniki w nauce. Gdy osiągną wiek dojrzewania, nadpobudliwość może zacząć zanikać, ale inne mogą nadal się to, że rodzice i lekarze muszą nadążać za objawami swojego dziecka, aby mieć pewność, że radzą sobie z tymi objawami i mogą prowadzić bardziej produktywne życie i zwiększyć swoje szanse na leczy się ADHD?Niezależnie od rodzaju ADHD, który ma dana osoba, stan jest leczony za pomocą połączenia leków i terapii które zwykle są stymulantem na receptę, mogą pomóc w zwiększeniu poziomu dopaminy i noradrenaliny, które są niezbędnymi neurochemikaliami zaangażowanymi w uwagę i skupienie. Istnieją również leki niestymulujące, których ludzie mogą używać, a które mogą pomóc, jeśli skutki uboczne staną się tego, że są uważane za stosunkowo bezpieczne, leki te mogą powodować skutki uboczne nawet w przepisanej dawce. Dlatego takie osoby będą musieli być uważnie monitorowani przez rodziców i lekarzy, aby zminimalizować to na ogół nie są przepisywane dzieciom poniżej 6 roku życia. Zamiast tego zwykle zaleca się terapię behawioralna może pomóc w rozwiązaniu wielu innych objawów ADHD i zastąpieniu negatywnych zachowań pozytywnymi. Twój terapeuta może zasugerować techniki, takie jak przestrzeganie harmonogramów i procedur oraz promowanie innych zdrowych nawyków, które mogą poprawić dobre zachowania mogą być nagradzane przez rodziców i nauczycieli bez pomocy terapeuty i można je łatwo przykład, jeśli dziecko chce grać w gry wideo lub spędzać czas z przyjaciółmi, zostanie poinstruowane, aby najpierw odrobić pracę domową i zjeść obiad. Jeśli zastosują się, powinni zostać szybko nagrodzeni za ich doskonałe zachowanie, ponieważ może to pomóc poprawić pozytywne tego nie zrobią, nie powinni być nagradzani za złe zachowanie, które będzie miało na nich odwrotny gdy dziecko się starzeje, rodzice i inni opiekunowie najprawdopodobniej będą musieli zmodyfikować swój system nagród i kar, aby osiągnąć podobne przykład przerwa na żądanie może być nieefektywna dla nastolatka, ale odebranie przywilejów lub powierzenie mu obowiązków domowych może mieć podobny efekt, jak Ty lub Twoje dziecko macie ADHD?Uzyskanie pomocy z ADHD będzie wymagało diagnozy od lekarza lub specjalisty ds. Zdrowia psychicznego. Dlatego umówienie się na wizytę jest konieczne i należy zrobić to jak najszybciej, ponieważ ADHD jest stanem przewlekłym, który nie ustępuje wraz z osób zostaje zdiagnozowanych dopiero w wieku dorosłym. Statystyki dotyczące ADHD u dorosłych rosną z powodu wcześniejszego przeoczenia wydaje Ci się, że to może dotyczyć Ciebie, możesz również wziąć udział w naszym teście na ADHD i ustalić, czy możesz mieć do czynienia z niezdiagnozowanym ADHD. Test nie zastępuje diagnozy, ale wyniki mogą pomóc lekarzowi ustalić, jaki typ ADHD masz Ty lub Twoje objawy zmieniają się z upływem czasu, należy kontynuować wizyty kontrolne i zmiany strategii leczenia, aby mieć pewność, że są one odpowiednio leczone. Większość rodziców, zwłaszcza młodych rodziców, chce dla swojego dziecka tego, co najlepsze. We wczesnych stadiach rozwoju wszelkie „nienormalne” zachowania mogą być zastanawiające. Chociaż ADHD zazwyczaj nie jest zauważalne u małych dzieci, ważne jest, aby rozumieć objawy w miarę starzenia się dziecka. OBJAWY ADHDEksperci dzielą ADHD na trzy kategorie (typy):NieuwagaNadpobudliwość / ImpulsywnośćPołączenie obu typówKażda kategoria ma swój własny, unikalny zestaw objawów. Oto niektóre objawy, które mogą wystąpić u dziecka z ADHD:Trudność w skupieniu się na zadaniuKłopoty z zarządzaniem czasemWalczy o uporządkowanie myśli, pomysłów i planówZapominanieNadmierny ruchDziałanie na impulsywne myśliNiewyjaśnione wahania nastrojuJeśli są to niektóre z objawów, których może doświadczyć osoba z ADHD, jakie są objawy widoczne z zewnętrznej perspektywy, szczególnie w przypadku dzieci? Omawiając objawy ADHD u małych dzieci, 5-letnie dzieci mogą być dobrym punktem wyjścia. Biorąc pod uwagę znaczenie dla rozwoju osobowości w tym czasie, objawy ADHD mogą stać się bardziej powszechne. Objawy ADHD mogą się nieco różnić. Wynika to częściowo z tego, jak zmieniają się nasze zachowania wraz z przykład, w zależności od tego, jak doszło do ADHD, dziecko może zostać opisane jako „uciążliwe”, podczas gdy osoba dorosła z ADHD może zostać opisana jako „rozproszona”. Niezależnie od tego, czy jesteś rodzicem, czy opiekunem małego dziecka, które może mieć ADHD, czy też opiekunem przedszkolnym próbującym zrozumieć objawy ADHD u małych dzieci, oto kilka ważnych zachowań, na które należy zwrócić uwagę podczas próby rozpoznania ADHD. Trudność na zmianę i / lub oczekiwanie na swoją kolejCzęste marzeniaWiercenie się lub stymulowanie zachowańWybuchy emocjonalnePozorowanie popełnia błędówObjawy ADHD u dzieci często stają się bardziej widoczne w środowisku szkolnym, ale ważne jest, aby zidentyfikować je jak najwcześniej, aby pomóc dziecku odnieść sukces w klasie. Wiele małych dzieci może zmagać się z uwagą, mieć nadmierną energię lub dokonywać impulsywnych wyborów. Objawy ADHD u dzieci w wieku 5 lat można całkowicie przeoczyć ze względu na powszechność tych objawów. Biorąc pod uwagę, że płat czołowy jest wciąż na tak wczesnym etapie rozwoju, trudno jest ocenić, jakie zachowania są „normalne” lub neurotypowe u dziecka. Jak działa mózg?Chociaż nie jest w pełni rozwinięty do 25 roku życia, płat czołowy jest odpowiedzialny za wezwania do oceny, organizację, mowę, pamięć, emocje, ruchy dobrowolne, kontrolę impulsów, zdolności społeczne i regulację motywacji / centrum nagrody. Zasadniczo płat czołowy jest odpowiedzialny za wszystkie funkcje wykonawcze. Mózg z ADHD ma wszystkie te same neuroprzekaźniki co mózg bez, jednak w mózgu z ADHD te neuroprzekaźniki nie zawsze sygnalizują mózgowi, aby wykonać niektóre z tych poleceń wykonawczych. ADD vs. ADHD vs. AutyzmADD i ADHD są nadal często mylone, ponieważ nazwy zaburzeń zmieniały się na przestrzeni lat. ADD (zespół deficytu uwagi) jest obecnie uważany za ADHD - typ nieuważny. Osoba z ADHD technicznie nie musi być nadpobudliwa, aby zostać zdiagnozowana. ADHD to parasol obejmujący typ nieuważny, hiperaktywny / impulsywny lub typ mieszany. Biorąc pod uwagę, że ADHD może objawiać się różnie u różnych osób, może być trudniej się obejść bez elementów nadpobudliwości. Szczególnie w przypadku małych dzieci rodzice i opiekunowie mogą często mieć trudności z rozróżnieniem między ADHD a ADHD JEST FORMĄ AUTYZMU?W zależności od tego, jak ADHD utrwaliło się u dziecka, często może wydawać się podobne do ASD (zaburzenia ze spektrum autyzmu). Chociaż dziecko z autyzmem może również mieć ADHD, nie można ich stosować zamiennie. ASD ma bardzo szczegółowe kryteria, które należy spełnić, aby uzyskać oficjalną diagnozę. Umiejętności społeczne : osoba z ASD może mieć bardziej „nienormalne” podejście do otoczenia społecznego, w tym między innymi:Problem z zainicjowaniem rozmowy lub prowadzeniem rozmowyRozwiązywanie problemów z zainteresowaniamiBrak niewerbalnych wskazówekZmaga się ze zrozumieniem relacji i dlatego ma trudności z ich utrzymaniemOgraniczone i / lub powtarzalne : jak poważne są zachowania i jakie są wzorce?Nieobecność z rutyną i brak elastyczności w robieniu czegoś innegoCzasami powtarzające się zachowania motoryczne (stymulowanie - patrz poniżej)Przywiązanie do bardzo specyficznych i niezwykłych obiektówReaktywność zmysłów i nadmierna stymulacjaWcześniej istniejące objawy nie mogą występować w młodym wieku, nawet jeśli nie zostały zidentyfikowane, w celu postawienia się : Objawy mają duży wpływ na zdolność osoby do uczenia się, pracy lub działania w życiu : objawów nie można wytłumaczyć zaburzeniem rozwoju nazywane jest zaburzeniem ze spektrum autyzmu z bardzo ważnego powodu: jest to spektrum. Każde dziecko może mieć bardzo różne sposoby przedstawiania tych objawów. W rzeczywistości autyzm może wyglądać bardzo różnie u każdego dziecka. Co to jest Stimming?Stymulacja lub autostymulacja to fizyczne zachowanie używane czasami jako mechanizm radzenia sobie, odwrócenie uwagi lub złagodzenie nudy, jako środek przetwarzania sensorycznego. Stimming w ASD vs. ADHD: ASDTrzepotanie rąkKołysanieKlaskanieAgresywne mruganiePowtarzalne ruchyPowtarzanie zwrotów słownych lub buczenieADHDPotrząsanie nogamiStukanie piórem lub ołówkiemNiezamierzone patrzenieNadmierne zarysowanie lub szorowanieObgryzać paznokcieCiągnięcie za włosyWiele osób od czasu do czasu doświadcza zachowań stymulujących. Ale różnice w zachowaniach stymulujących dziecko z ASD w porównaniu z dzieckiem z ADHD mogą być sygnałem ostrzegawczym dla wstępnej diagnozy. W przeciwieństwie do ADHD, autyzm można wykryć już w wieku 18 miesięcy i można go zdiagnozować u dziecka już w wieku 1 roku. Podczas gdy w przypadku ADHD diagnoza nastąpi nieco później w dzieciństwie. Czy dwulatek może mieć ADHD?Naukowcy twierdzą, że osoba z ADHD prawie zawsze rodzi się z chorobą. Chociaż wpływ na środowisko i wczesny rozwój może odgrywać rolę w objawach ADHD, zaburzenie to ma głównie podłoże genetyczne. Dodatkowo rodzic z ADHD ma 50% szans na przekazanie go swojemu dziecku. Dlatego TAK. Dwulatek może mieć ADHD. Jednak objawy prawdopodobnie nie będą zauważalne, a diagnoza na tym etapie jest jeszcze mniej prawdopodobna. Ogólnie ADHD nie będzie miało znaczącego wpływu na dziecko, dopóki nie osiągnie wieku szkolnego, a wtedy ważne jest, aby zauważyć objawy ADHD. Chłopcy vs. DziewczynyStatystycznie u chłopców o wiele częściej zdiagnozowano ADHD. Często stanowiąc przykład zachowań nadpobudliwych lub impulsywnych, znacznie łatwiej jest zidentyfikować objawy twojego chłopca. Jednak to, że dziewczęta są rzadziej diagnozowane, nie oznacza, że ​​są one mniej narażone na ADHD. W wielu przypadkach dziewczęta nie wykazują zewnętrznych objawów ADHD i dlatego są niedodiagnozowane. Dlaczego jest to ważne?Nierozpoznane zaburzenie ADHD może prowadzić do innych problemów ze zdrowiem psychicznym. Ze względu na trudność dostosowania się do standardów społecznych osoba z ADHD jest również narażona na lęk i / lub depresję. W rzeczywistości, według Anxiety and Depression Association of America, 50% dorosłych z ADHD również doświadcza ogólnych zaburzeń lękowych. Diagnoza w wieku od 5 do 12 lat jest idealna. ADHD może być dla niektórych osłabiające i może mieć znaczący wpływ na rozwój dziecka, społeczny i akademicki. Diagnoza w tym wieku pozwala na to, aby objawy rozwinęły się na tyle, aby można je było zidentyfikować, ale również pozostaje na tyle wcześnie, że opiekunowie mogą pomóc dziecku w radzeniu sobie z i odżywianiePrzeciętne dziecko ma zauważalne reakcje na cukier, syrop kukurydziany o wysokiej zawartości fruktozy i / lub kofeinę. Niektórzy nazywają to „odbijaniem się od ścian”. Później ten „haj cukrowy” może zakończyć się „załamaniem cukru”. W przypadku dziecka z ADHD niewłaściwa dieta może (w niektórych przypadkach) znacznie zaostrzyć objawy ADHD, takie jak nieuwaga, nadpobudliwość i impulsywność. Wielu rodziców szuka diet eliminacyjnych, diet uzupełniających lub diet minimalistycznych jako rozwiązania dla ich dziecka z ADHD. Niestety, korelacja między ADHD a odżywianiem jest niedostatecznie zbadana i dlatego nie jest wiarygodna jako wystarczające rozwiązanie dla ADHD. Chociaż rola jedzenia w ograniczaniu objawów ADHD jest nadal niejasna, zapewnienie zbilansowanej, pożywnej diety dla dziecka nigdy nie zaszkodzi. Czy można „wyrosnąć z” ADHD?ADHD jest tradycyjnie rozumiane jako zaburzenie występujące tylko u dzieci. Jednak z biegiem czasu stało się jasne, że tak nie jest. U dorosłych można zdiagnozować ADHD, pomimo niezdiagnozowania w dzieciństwie i wieku młodzieńczym. Osoba z ADHD nie może „z tego wyrosnąć”. Jednak dzięki odpowiednim narzędziom i wskazówkom ADHD można całkowicie opanować, a wraz z wiekiem objawy mogą ustąpić. Jak zarządzać ADHD?Zarządzanie ADHD, szczególnie w przypadku małych dzieci, może stanowić litanię wyzwań. Zapytaj swojego lekarza o test ADHD dla małych dzieci, aby rozpocząć terapię. ADHD u dorosłych może dawać inny obraz niż ta sama nieprawidłowość u młodszych pacjentów. Objawy ADHD u dorosłych poznajemy w rozmowie z dr Pawełem Brudkiewiczem, psychiatrą i psychoterapeutą z Centrum Dobrej Terapii w Krakowie. Jest on jednym z niewielu specjalistów w Polsce zajmujących się dorosłymi z ADHD. W wywiadzie opowiada, jak wygląda życie z nadpobudliwością i jak leczyć ADHD u dorosłych. Objawy ADHDADHD u dorosłych i dzieciDorośli z ADHD – jak wygląda życie z nadpobudliwością?Testy na ADHD u dorosłych. Jak leczyć ADHD? Jolanta Pawnik: Dziecko ma ADHD. To znaczy… Paweł Brudkiewicz: Stereotypowo to nadpobudliwy, nadmiernie ruchliwy chłopiec, który skacze po meblach, rozmawia na lekcjach, rozrabia i nieustannie absorbuje uwagę. To jednak tylko wierzchołek góry lodowej, bo nadruchliwość i impulsywność to tylko część cech ADHD, czyli zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Drugą grupą objawów jest deficyt uwagi. Gdy dominuje ten obszar, wówczas dziecko nie może się efektywnie skupić albo skupia się na bardzo krótko. Może być przy tym „spokojne” albo wykazywać cechy tzw. drobnej nadruchliwości, czyli np. manewrować palcami, rysować w zeszycie czy przeglądać smartfona. Cechy nadruchliwości nie muszą występować w nasilony sposób, mogą być nawet dla laika niewidoczne. To przeważnie jest grupa tych dzieci, które nie są diagnozowane. ADHD u dorosłych i dzieci Jak dużo dzieci wykazuje cechy nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi? Czy diagnoz jest obecnie więcej, niż kiedyś? Szacuje się, że częstość występowania ADHD to od 3 do 5 proc. populacji. Ocenia się, że u 75-80 proc. dzieci objawy ADHD wraz z wejściem w dorosłość nie ustępują. Potwierdzają to badania przeprowadzane w ośrodkach na całym świecie. Objawy ADHD nie mijają, ale wraz z wiekiem zmienia się ich obraz – mniej jest np. nadruchliwości a więcej objawów związanych z deficytem uwagi. Dorośli z ADHD łatwiej „usiądą na tyłku”, ale zamiast nadruchliwości będą odczuwali ciągły niepokój wewnętrzny. Można użyć metafory, że silniczek nadmiernego pobudzenia nadal u nich pracuje, ale jego sprzęgło jest odłączone. Wraz z wiekiem rosną wymagania intelektualne w zakresie sfery poznawczej, ale też oczekuje się od ludzi większej samodzielności. Dzieci, młodzież, potem dorośli są coraz mniej kontrolowani, powinni stawać się coraz bardziej samodzielni. Np. dziewczynka, której rodzice przez wiele lat pomagali pilnując odrabiania lekcji, kiedy dorasta i nie dostaje już tej pomocy, zaczyna się gubić, zaczyna doświadczać niepowodzeń. Dorośli z ADHD – jak wygląda życie z nadpobudliwością? Czy w parze z ADHD idzie iloraz inteligencji? Ma jakiś wpływ na funkcjonowanie człowieka z deficytami? Nie ma korelacji między poziomem inteligencji a ryzykiem wystąpienia ADHD. ADHD występuje u osób u osób z deficytami intelektualnymi, u osób ze spektrum autyzmu czy innymi zaburzeniami neurologicznymi i psychicznymi. Jest natomiast jedna istotna korelacja – im wyższy poziom intelektualny, tym mniejsze ryzyko powikłań i niekorzystnych przebiegów ADHD. Osoby bardziej inteligentne są w stanie skuteczniej kompensować swoje deficyty poprzez osiąganie dobrych wyników, zdawanie z klasy do klasy, socjalizowanie się. Jeśli ktoś ma deficyty uwagi i trudno mu czytać dłużej niż przez kwadrans, nadrabia inteligencją, bo gdzieś coś usłyszy, przeczyta, skojarzy, nadrobi miną, błyskotliwą wypowiedzią i łatwiej ukryje swój problem. Ludzie ci wypracowują na własny użytek szereg strategii kompensacyjnych i systemów „przypominania”. Jak można by opowiedzieć wewnętrzny niepokój dorosłego z ADHD? Jak opisują ten stan pana pacjenci? Pacjenci często relacjonują to tak, jakby czuli, że są ciągle nakręceni. Trudno im zrelaksować się, ciągle o czymś myślą, starają się panować nad objawami nadruchliwości, ale wymaga to od nich dużego, świadomego wysiłku, bo chętnie by np. postukali po biurku, pomachali nogami czy pospacerowali. Te osoby czas wolny spędzają w ruchu i jest nierealne, by osiągali spokój myślowy. Nawet kiedy próbują zwolnić tempo i przestają być nadruchliwe, to chaos myślowy u nich nie ustępuje. Wyobraźmy sobie, że spieszymy się do pracy, jesteśmy podkręceni, pobudzeni, bo wiemy, że będziemy „na styk”, zdążymy w ostatniej chwili, pod warunkiem, że autobus przyjedzie na czas. Pacjenci z niepokojem wewnętrznym czują się tak cały czas. dr Paweł Brudkiewicz Im wyższy poziom intelektualny, tym mniejsze ryzyko powikłań i niekorzystnych przebiegów ADHD. Osoby bardziej inteligentne są w stanie skuteczniej kompensować swoje deficyty poprzez osiąganie dobrych wyników, zdawanie z klasy do klasy, socjalizowanie się Czy idzie z tym w parze wysoki poziom perfekcjonizmu, potrzeby kontroli? W praktyce klinicznej obserwuję takie przypadki. To jedna z postaci maskujących ADHD. Mamy do czynienia z takich mechanizmem: ktoś w szkole podstawowej często robi tzw. głupie błędy, zwraca mu się uwagę, ma gorsze oceny, a że jest bardzo ambitny, to jedną z metod kompensacji może stać się częste sprawdzanie i kontrolowanie wykonywanie zadań, świata i siebie. To bywa pułapką. Wiele osób radzi sobie z tym do pewnego momentu, ale może to dodatkowo znacznie utrudnić życie. Z naszego punktu widzenia, ludzie ci kontrolują się nad potrzebę. A dla nich jest to adekwatne, bo wiedzą, że w przeciwnym razie narobią błędów. Mam takiego pacjenta, który pracował w finansach w dziale, w którym bardzo potrzebna była skrupulatność i dokładność. Wykonywanie tych samych obowiązków było dla niego dużym problemem, zajmowało mu znacznie więcej czasu, niż innym osobom pracującym na tym samym stanowisku, bo musiał wszystko sprawdzać. Po diagnozie ADHD, włączeniu leczenia i psychoedukacji ten pan dość szybko poczuł się lepiej, ale też zmienił stanowisko pracy. Został analitykiem giełdowym pracującym na czterech monitorach przedstawiających wyniki z czterech głównych giełd świata, gdzie musiał szybko kojarzyć dużo informacji – i wówczas jego podzielność uwagi doskonale się sprawdziła. Wielu ludzi cechuje ciekawość świata, nowinek technologicznych, nowych wiadomości, nowych zadań do wykonania, których się podejmują, choć niekoniecznie doprowadzają do końca. Taki rodzaj chaosu poznawczego. Czy to także można łączyć z ADHD? Takie cechy także znajdują się w kryteriach diagnostycznych ADHD, chociaż absolutnie nie można powiedzieć, że każdy, kto jest ciekawy świata, ma ADHD. Mówimy o całym zespole objawów. Mamy dziewięć głównych objawów w zakresie deficytu uwagi i tyle samo głównych objawów w zakresie impulsywności. Żeby można było rozpoznać ADHD u danej osoby musi być obecnych w dzieciństwie i w dorosłości co najmniej sześć objawów, muszą także występować objawy zaburzeń funkcjonowania. Nie może być tak, że ktoś jest np. nadruchliwy, ale nie przeszkadza to ani jemu, ani otoczeniu, i od razu ma diagnozowane ADHD. Musi występować dysfunkcja, potwierdzone problemy w funkcjonowaniu w co najmniej dwóch różnych obszarach. Czy z zaburzeń ADHD może wynikać kompulsywność zachowań? U niektórych ludzi obserwujemy potrzebę nadmiernego angażowania się w mordercze treningi, wyczynowe sporty, ekstremalne diety… Musielibyśmy bardzo poszerzyć dyskusję o to, co to znaczy kompulsywność. Zasadniczo takie zachowania nie są typowe dla ADHD. Oczywiście mogą wystąpić jako warianty zachowań, ale nie są typowe dla ADHD. Czy mógłby pan wymienić objawy ADHD, jeśli chodzi o deficyt uwagi i nadpobudliwość? W przypadku deficytu uwagi, jednym z głównych objawów jest trudność w skupieniu się na szczegółach i częste popełnianie drobnych błędów. Kolejnym objawem jest trudność w skupieniu się na realizacji zadania od początku do końca. Następny objaw deficytu uwagi to sprawianie wrażenia, że się nie słucha (np. drugiej osoby). Taki człowiek robi wrażenie nieobecnego, zamyślonego, trzeba mu powtarzać polecenia czy prośby. Kolejnym objawem jest niezdolność stosowania się do instrukcji i kończenia, krok po kroku, obowiązków domowych czy też służbowych. Następny obszar objawów to trudności z organizacją zadań i aktywności, czyli nieumiejętność robienia jednego zadania od początku do końca. Kolejna grupa to niechęć lub unikanie angażowania się w zadania wymagające dłuższego wysiłku umysłowego. Inne symptomy to gubienie i zapominanie przedmiotów potrzebnych do realizacji zadań, np. do szkoły czy pracy. Kolejna grupa cech to zwiększona rozpraszalność uwagi. Ostatnia, dziewiąta, bardzo kłopotliwa w dorosłym życiu, to zapominanie o codziennych sprawach. To są np. osoby, które regularnie dostają upomnienia od operatorów mediów czy telefonii komórkowej z powodu niezapłaconych rachunków. Jeśli chodzi o objawy nadruchliwości i impulsywności, jednym z nich jest częste wykonywanie niespokojnych ruchów rękami lub nogami, także „wiercenie się” na krześle/fotelu. Nie mówimy o kimś, kto musi biegać po meblach, ale kto częściej od innych huśta się, bawi się różnymi przedmiotami, kiedy powinien być spokojny, obgryza paznokcie, itd. Kolejny objaw z tej grupy to niemożność usiedzenia wtedy, kiedy powinno się siedzieć. Taka osoba na zebraniu woli co jakiś czas wstać, przejść się, gestykulować i przy okazji dużo mówić. Kolejny podobny objaw to niespokojne poruszanie się po pomieszczeniu, gdy jest to niewłaściwe, np. na sali wykładowej czy w kościele. Ludzie ci mają poczucie, jakby cały czas byli w biegu. To tutaj znajdziemy tego stereotypowego chłopca z ADHD, który wspina się na meble i skacze po kanapach. Kolejny objaw to trudność z biernym wypoczynkiem i odprężeniem się. To są osoby, które zawsze chcą grać pierwsze skrzypce, ciągle w ruchu, są hałaśliwe, mają problemy z mówieniem cicho. Piąty symptom w zakresie nadruchliwości i impulsywności zobaczymy u osoby, która ciągle jest w ruchu i działa, jakby była nakręcona, miała włączony motorek. Rozpiera ją energia, trudno jej odpuścić, a kiedy próbuje to jakoś opanować, pojawia się u niej niepokój wewnętrzny. Kolejną cechą jest przesadna rozmowność, gadatliwość. To osoby, które ciągle mówią, przerywają innym, nie dają innym dojść do słowa, ale równocześnie mają deficyt uwagi, nie słuchają. Kolejny objaw, związany z poprzednim, to odpowiadanie, zanim jeszcze pytanie zostanie zadane do końca. Następny symptom to trudność w oczekiwaniu na swoją kolej. Obecnie smartfony to ułatwiają, bo taka osoba czekając w kolejce ma czym zająć ręce. Dziewiąty objaw z tego obszaru to przerywanie innym i narzucanie się, czyli wtrącanie się do spraw innych, przerywanie, kiedy ktoś mówi, przeszkadzanie komuś w realizacji jego zadania. Czyli osoba, którą uważa się za apodyktyczną, niecierpliwą, niesłuchającą, nawet źle wychowaną, nawet trochę psychopatyczną, może być osobą z ADHD. Zdarza się, że osoba z przewagą nadruchliwości i nadpobudliwości, która równocześnie ma osobowość dominującą, może być postrzegana jako apodyktyczna, rzadziej jako psychopatyczna, bo osoby z ADHD nie są wyrachowane, ale emocjonalne i szczere. Testy na ADHD u dorosłych. Jak leczyć ADHD? Jak przebiega pierwsze spotkanie z pacjentem, który zgłasza się po pomoc? Od czego pan zaczyna? Podstawą w diagnostyce jest pełne badanie psychiatryczne, które polega na dokładnym wywiadzie, na wypytaniu o szereg różnych parametrów samopoczucia i funkcjonowania psychicznego. Jeśli w wywiadzie podstawowym potwierdza się, że są objawy sugerujące ADHD, wtedy wywiad jest pogłębiany o pytania dotyczące symptomów, o których wcześniej mówiłem. Jest to związane z wypełnieniem kwestionariusza DIVA, który jest podstawowym narzędziem do diagnostyki ADHD u dorosłych. Składa się on z dwóch równoległych modułów dotyczących dzieciństwa i dorosłości. U większości pacjentów taka diagnostyka wystarcza, odbywa się podczas dwóch wizyt, czasami już po pierwszej, jeśli objawy są bardzo wyraźne, niemalże książkowe, proponujemy próbne leczenie. W przypadku zdiagnozowanego ADHD podstawową metodą leczenia jest farmakoterapia lekami psychostymulującymi, np. metylofenidadem. Co ciekawe, to jeden ze skuteczniejszych i równocześnie bezpieczniejszych leków, które stosujemy w psychiatrii. Drugi lek, już nie psychostymulujący, to atomoksetyna. Co ciekawe, ten pierwszy wymieniany lek, choć określany jako psychostymulujący, akurat ludzi z ADHD nie stymuluje, ale w swoisty sposób uspokaja. To uspokojenie nie polega na wywołaniu senności polekowej, jak w przypadku wielu leków uspokajających. To inny rodzaj uspokojenia, który polega na tym, że łatwiej jest zmniejszać i kontrolować nadruchliwość i impulsywność. Poprawia się także koncentracja uwagi. Obrazowo można powiedzieć, że ktoś z typowym dla ADHD chaosem myśli w głowie, podczas leczenia metylofenidadem rejestruje tych myśli mniej, a przede wszystkim łatwiej mu jest skupić się na jednej z nich i skuteczniej realizować zadanie. Np. czytać książkę i pamiętać, co się przeczytało. Ludzie z ADHD często łapią się na tym, że przeczytali dwa akapity, albo dwie strony, ale nie pamiętają o czym, bo w międzyczasie rozmyślali o innych sprawach. Leczenie może to zmienić na korzyść. dr Paweł Brudkiewicz Zdarza się, że osoba z przewagą nadruchliwości i nadpobudliwości, która równocześnie ma osobowość dominującą, może być postrzegana jako apodyktyczna, rzadziej jako psychopatyczna, bo osoby z ADHD nie są wyrachowane, ale emocjonalne i szczere Oprócz farmakoterapii proponujemy pacjentom, w zależności od potrzeb klinicznych, psychoterapię albo coaching. Jeżeli współwystępują zaburzenia depresyjne czy lękowe, co często się zdarza, przydatna może być psychoterapia poznawczo-behawioralna, jeśli występują problemy o charakterze osobowościowym i emocjonalnym, wówczas bardziej przydatna może być psychoterapia psychodynamiczna. Warto jednak podkreślić, że u większości pacjentów poprawa związana z farmakoterapią jest bardzo wyraźna i często satysfakcjonująca. Niejednokrotnie są takie zmiany w samopoczuciu i funkcjonowaniu, że pacjenci są zaskoczeni, zdziwieni, mówią, że nigdy się tak dobrze nie czuli, mają wrażenie, że wreszcie są sobą, że ich życie bardzo się zmieniło. Wraz z tymi zmianami, zmieniają się ich relacje, bo otoczenie zaczyna rozumieć z czego wynikały ich problemy. Kiedy zaczyna pojawiać się poprawa związana z farmakoterapią, otoczenie zaczyna to widzieć i doceniać. Czy doprowadzenie do równowagi lekami stosowanymi w ADHD oddziałuje także na inne współtowarzyszące dolegliwości? Wspominał pan o depresji i stanach lękowych. Często obserwuję u pacjentów taką współzależność. Zgłaszają się np. pacjenci z wieloletnim wywiadem leczenia depresji, mniej lub bardziej skutecznym, ale jednak nieoptymalnym, którzy podejrzewają u siebie ADHD. Podejmując leczenie, widząc poprawę, swoje lepsze funkcjonowanie w otoczeniu, na uczelni, w pracy, doświadczają poprawy samopoczucia, nastroju i innych parametrów. Lepiej radzą sobie z problemami, mają więcej pewności siebie, wyższe poczucie własnej wartości, sprawczości, większe wsparcie otoczenia, wprowadzają zmiany w stylu życia, które są bardziej dostosowane do tego, jak pracuje ich mózg. W pewnym momencie leczenia przestajemy mówić o zaburzeniu, mówimy: twój mózg pracuje w taki właśnie sposób, dla ciebie korzystniejszy jest taki a nie inny sposób życia i pracy. Pacjenci, którzy to akceptują poszukują i przeprowadzają korzystne zmiany w swoim życiu. Tłumaczę moim pacjentom, że mają mózg, który bardziej się rozprasza, trudniej koncentruje, ale równocześnie jest bardziej kreatywny i lepiej kojarzy fakty. To nie jest tak, że ADHD to tylko deficyt czy jakiś rodzaj ułomności. Ja tego tak nie traktuję, chociaż wielu pacjentów doświadcza wielu komplikacji i kłopotów, jeżeli nie wiedzą, co się z nimi dzieje i nie dostają prawidłowego leczenia. Wiele osób przez lata doznawało upokorzeń i kłopotów nie wiedząc, dlaczego jest im tak ciężko. To osoby, którym, mimo bardzo wielu starań, nie wychodziła nauka i ciągle słyszały o sobie: „zdolny, ale leń”. Diagnoza ADHD daje zrozumienie tych stanów. Często towarzyszy temu złość i frustracja, jest żal i pytania o to, dlaczego trzeba było wielu lat by poznać prawdę o sobie. Jest to jak najbardziej zrozumiałe. Często już sam fakt, że ich problemy przestały być tajemnicze i niezrozumiałe działa wyzwalająco i przynosi ulgę. U prawidłowo leczonych dorosłych z ADHD nadużywających nielegalnych substancji psychoaktywnych, znacząco spada ich spożywanie. Są bardzo ciekawe badania skandynawskie, które pokazują, że osoby dorosłe z ADHD są sprawcami większej ilości wypadków drogowych i kolizji samochodowych, natomiast w wyniku prawidłowego leczenia obserwowana jest wyraźna poprawa w tym zakresie, wypadków jest mniej. Osoby, które kontynuują leczenie utrzymują ten wynik, a u tych, którzy przerywają farmakoterapię obserwuje się nawrót zwiększonego ryzyka spowodowania wypadku. Czy leki trzeba już brać do końca życia? ADHD jest zaburzeniem neurofizjologicznym, które u większości ludzi nie mija. Jeśli chodzi o działanie leków, te stosowane w ADHD, w przeciwieństwie do innych stosowanych w psychiatrii działają na zasadzie „włącz/wyłącz” – kiedy dana osoba bierze leki, jest efekt, a kiedy je odstawia, ten efekt szybko ustępuje. Co ma swoje zalety, np. takie, że można te leki brać okresowo. Niektórzy moi pacjenci robią sobie z różnych powodów przerwy w farmakoterapii. Jedna z moich pacjentek mówiła, że bierze metylofenidad tylko w tygodniu, w weekendy lek odstawia, bo, jak mówiła żartobliwie, może być wtedy szalona. O ADHD u dorosłych mówimy od stosunkowo niedawna. Wcześniej była to wyłącznie przypadłość niegrzecznych dzieci. Nie badano dorosłych pod tym kątem? Nic nie wskazuje na to, by to zaburzenie pojawiło się dopiero w ostatnich latach. Osoby o dużych cechach nadruchliwości czy deficytu uwagi opisywano od dawna, ale nie poświęcano im uwagi klinicznej. Dopiero wraz z rozwojem badań i wiedzy okazało się, że niektóre „niegrzeczne” dzieci mają ADHD i że można im pomagać za pomocą terapii. Nawet jeśli zaakceptowano diagnozę ADHD, to dominowały poglądy, że „z tego się wyrasta”. Teraz już wiemy, że ADHD najczęściej utrzymuje się w dorosłości, choć nadal wielu moich pacjentów słyszy, że są niegrzeczni, niedobrzy, niedostosowani. Całymi latami słyszą wiele takich pejoratywnych określeń, z którymi z czasem zaczynają się identyfikować! Jednak okazuje się, że te same osoby pod wpływem odpowiedniego leczenia zmieniają się, niejednokrotnie – diametralnie. Czyli – nie tylko lepiej się czują i funkcjonują, ale zyskują możliwość uwalniania się od powyższych, niesprawiedliwych etykiet i wreszcie mogą odbudowywać poczucie swojej wartości. Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.

test na adhd dla dorosłych